|
თოვლის ბაბუა |
|
თეთ−რი ფიფ−ქით მოლრ−თუ−ლა,
ირგვ−ლივ მთა და ვე−ლი,
სა−ა−ხალწ−ლო ნაძ−ვის ხეს−თან
ვი−ცი−ნით და ვმღე−რით!
გვჯე−რა თოვ−ლის ბა−ბუ−ა,
მოფ−რინ−დე−ბა ღა−მით,
თვა−ლი მა−ინც რომ მოვკ−რათ,
არ ჩერ−დე−ბა წა−მით.
სა−ჩუქ−რე−ბით ა−ხა−რებს
დე−და−მი−წის ბავშ−ვებს,
ა−ბა, სა−და სცა−ლი−ა,
რომ ჩვენ−თა−ნაც დარ−ჩეს?!
გა−ვიღ−ვი−ძებთ, ნა−ნატ−რი,
ოც−ნენ−ბე−ბი ხდე−ბა,
ნაძვს ხეს−თან უ−ამ−რა−ვი
სა−ჩუ−ქა−რი გვხვდე−ბა...
-თუ იქ−ნე−ბით ბე−ჯით−ნი,
კე−თილ−ნი და ზრდილ−ნი,
თოვ−ლის ბა−ბუს სა−ჩუ−ქარს
აღ−მო−ა−ჩენთ დი−ლით!
-სულ ფრი−ად−ზე ვის−წავ−ლით,
შე−გის−რუ−ლებთ თხოვ−ნას
თო−რემ, თოვ−ლის ბა−ბუ−ა
დე−დი, ა−ღარ მო−ვა!
დიანა ღვალაძე
|
საახალწლო ლექსები | ჩივილი |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
