|
ნუგეში მგოსნისა |
|
გულ−ზე მე−დე−ბა ცე−ცხლის გე−ნი−ა,
ქვეყ−ნის სარ−გო−და ფიქ−რით გამსჭ−ვა−ლულს
ა−ვი მე ა−რა ჩა−მი−დე−ნი−ა;
ვინ რას გა−ი−გებს, ან ვინ რა ი−ცის,
რამ−დენ−ჯელ ცხა−რე ცრემ−ლი მდე−ნი−ა?!
ვნუ−გე−შობ ა−მით: მი−წას მი−წუ−რად
და ცას ცი−უ−რად მი−ვე−თა−ვა−ზი,
არ მი−ბო−ბღნი−ა დაბ−ლა ქვემძ−რო−მად,
მაღ−ლა დავფ−რი−ნავ, რო−გორც გა−ვა−ზი;
ჩემს ტურ−ფა მხა−რეს მკერდს და−ვა−კე−რე
სი−ტყვა საგ−მი−რო, სი−ტყვა ლა−მა−ზი,
და ამ ჩემს მღე−რას ყურს რომ უგ−დე−ბენ
ქართლელ-კახელი, იმერ-აფხაზი.
მამა-პაპათა აკლ−და−მე−ბი−დან
გა−მო−ვიწ−ვი−ე გმირ−თა აჩრ−დი−ლი
და და−ვუ−კოც−ნე ი−მათ მკლა−ვე−ბი,
სა−ხე შუ−ბის წვრით და ხმლით აჩრჩ−ნი−ლი;
მე გა−ვა−ცო−ცხლე ხე−ლის შე−ხე−ბით
ლე−ში მდუ−მა−რე, ლე−ში გახრწ−ნი−ლი.
თავ−ზე და−ვად−გი დაფ−ნის გვირგ−ვი−ნი,
წე−ლი შე−ვუმ−კე ი−სე−ვაც ხმლი−თა,
ნო−ყი−ე−რად ვქმენ ნაგ−ვა−ლი მი−წა,
რო−გო−რაც წვი−მამ, მო−სულ−მა ცი−თა.
არ და−უძ−ველ−და ჩემს გულს თვის სატრ−ფო,
რო−გო−რაც სხვი−სას, ვნუ−გე−შობ მი−თა.
მე არ ვუ−თხა−რე მოძ−მე−სა ორ−მო,
მ−თხრე−ლი შევ−მუ−რე კუპ−რით და ლა−ფით;
არ−ვის გავ−ტა−ცე მე ლუკმა-პური,
სხვა−საც გა−ვუ−ყავ ნა−შოვ−ნი ჯა−ფით,
და სიყ−ვა−რუ−ლი ჩემს თა−ნა−მოძ−მეთ
ვა−უ−წყე მედგ−რად ნა−ღა−რით, და−ფით.
უ−სუ−ლო საგ−ნებს სუ−ლი ჩავ−ბე−რე,
ა−ვა−სა−უბ−რე ლო−დე−ბი კლდი−სა
და, რო−გორც მე−ფე, გა−ვა−თა−მა−მე
მწი−რი ბა−ლა−ხი, ის ქუ−ჩი მთი−სა.
მად−ლი მფე−ნი−ა მარჯ−ვე−ნა−ზე−და
იმ შე−მომქ−მე−დის, მა−ღა−ლის ღვთი−სა!
ვაჟა–ფშაველა 1894 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
