|
სიმღერა |
|
(ვუძღვნი ახალგაზრდა მგოსნებს)
არც−რა ტანთ მცვი−ა, არც ფეხ−თა,დავ−დი−ვარ დე−დი−შო−ბი−ლა,
მეც ი−მათ ჯო−გი−და−მა ვარ,
ვინც სი−ღა−რი−ბით ცნო−ბი−ლა.
ამ წუ−თი−სოფ−ლის თორ−ნე−ში
ბევ−რი სხვა გა−მო−ცხო−ბი−ლა.
ჩემს გარ−და ა−სეთ ყო−ფა−ში
მრა−ვა−ლი სხვა−ცა ყო−ფი−ლა.
ყვე−ლას სა−მა−რე მიგ−ვე−ლის,
ვინც დე−დის მუც−ლით შო−ბი−ლა.
საგ−მო−ბიც ვი−ყო, ქედს არ ვხრი,
თა−ვი მდი−და−რი მგო−ნი−ა,
ი−სე−თი, თქვენ−მა ძმო−ბა−მა,
ჯერ არ−ვის გა−უ−გო−ნი−ა.
მთლად მე მე−კუთვ−ნის ქვე−ყა−ნა:
მთა−ში _ მთა, ბა−რად _ ბა−რი−ა,
ზღვა და ხმე−ლე−თი ერ−თი−ან,
ცას _ ვარსკვ−ლა−ვე−ბის ჯა−რი−ა,
დი−ლით მზე მა−ნა−თო−ბე−ლი,
ღა−მის გუ−შა−გი მთვა−რი−ა,
მდი−დართ სიმ−დიდ−რით ღი−ღი−ნი,
ბე−ჩავთ ქვი−თი−ნი მწა−რი−ა,
ავ−და−რი, ჟინჟ−ლი, ცის ქცე−ვა,
ცა მოწ−მენ−დი−ლი, და−რი−ა;
დი−ლით გა−ფურჩ−ნა ვარ−დი−სა,
მთე−ლი ი−მი−სი გვა−რი−ა;
ი−ა, უღ−რან ტყეს მო−სუ−ლი,
თალხ−კა−ბა, ენამტკბა−რი−ა,
კლდის თავს გაშ−ლი−ლი პი−რიმ−ზე, _
მთის სა−სა−ხე−ლო ქალი−ა;
მარ−გა−ლი−ტი−ვით მდე−ლო−ზედ
ბრჭყვი−ალა დი−ლის ცვარი−ა.
ზამთ−რის ზვა−ვე−ბის ქუ−ხი−ლი,
გა−ზა−ფხულს წვი−მის ღვარი−ა,
იქ ჯო−ჯო−ხე−თი, სა−მო−თხის
თუ და−მი−კე−ტეს კარი−ა.
ხარს ვგე−ვარ ნაი−ალაღარს,
რქით მი−წა−სა ვ−ჩხვერ, ვბუ−ბუ−ნებ,
ღმერ−თო, სამ−შობ−ლო მი−ცო−ცხლე! _
მძი−ნა−რიც ი−მას ვდუ−დუ−ნებ;
სა−წყალთ სა−წყლო−ბა რო მეს−მის,
ი−მათ ვა−რამ−ზე ვწუ−წუ−ნებ;
არც−როს უ−საქ−მო ა−რა ვარ,
მუ−დამ ვკო−წი−წობ, ვჩუ−ჩუ−ნებ.
ცო−ტა მაქვს, ცო−ტას ვჯერ−დე−ბი,
ბე−ჩავთაც გავუზი−არებ.
სი−კე−თი−სათ−ვის სი−კე−თეს
ა−რა−ვის დავუგვი−ანებ.
ა−ვის თქმით, ა−ვის ქცე−ვი−თა
გულს არ−ვის დავუზი−ანებ.
ხარს ვგე−ვარ ნაი−ალაღარს,
რქით მი−წა−სა ვ−ჩხვერ, ვბუ−ბუ−ნებ;
ღმერ−თო, სამ−შობ−ლო მი−ცო−ცხლე! _
მძი−ნა−რიც ი−მას ვდუ−დუ−ნებ;
სა−წყალთ სა−წყლო−ბა რო მეს−მის,
ი−მად მა−გივ−რად ვწუ−წუ−ნებ;
ხან−და−ხან ჟი−ნი ა−მი−ღებს,
სიმ−ღე−რას და−ვა−გუ−გუ−ნებ.
ვაჟა–ფშაველა
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. | ჩივილი |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
