![]() ![]() ![]() |
რად ჰყვედრი კაცსა, ბანოვანო, პირუმტკიცობას? |
![]() |
თუ ემ−დუ−რი შენ ტრფი−ა−ლი−სა ცვა−ლე−ბადს გრძნო−ბას,
რომ არ გემსჭ−ვალ−ვის სა−უ−კუ−ნო ტრფი−ა−ლე−ბი−თა?
ჰგავს, არ პა−სუხსს−ცემ შენ მას სუ−ლით მშვე−ნი−ე−რი−თა.
სი−ლა−მა−ზე−ა ნი−ჭი მხო−ლოდ ხორ−ცი−ე−ლე−ბის
და, ვით ყვა−ვი−ლი, თა−ვის დრო−ზე მსწრაფ−ლად დაჭკ−ნე−ბის,
აგ−რეთ−ვე გუ−ლიც, მხო−ლოდ მის−და შე−ნამსჭ−ვა−ლე−ბი,
ცვა−ლე−ბა−დი−ა, წარ−მა−ვა−ლი და უმტ−კი−ცე−ბი!
მშვე−ნი−ე−რე−ბა ნა−თე−ლი−ა, ზე−ცით მო−სუ−ლი,
რომ−ლით ნათლ−დე−ბა ყოვ−ლი გრძნო−ბა, გუ−ლი და სუ−ლი,
და კაც−სა შო−რის, ვით კერ−ძო−სა ღვთა−ე−ბო−ბი−სა,
რად გრწამს არ ი−ყოს სა−უ−კუ−ნო მად−ლი ტრფო−ბი−სა?
თვით უკვ−და−ვე−ბა მშვე−ნი−ერ−სა სულ−ში მდგო−მა−რებს,
მას ვერც შემ−თხვე−ვა და ვერც ხა−ნი ვერ და−ა−ბე−რებს.
მხო−ლოდ კავ−ში−რი ეს−რეთთ სულ−თა შობს სიყ−ვა−რულ−სა,
ზე−გარდ−მო მად−ლით და−უხს−ნე−ლად დამტ−კი−ცე−ბულ−სა!
მხო−ლოდ მათ შო−რის ა−რის გრძნო−ბა, ესთ სა−ნუკ−ვე−ლი,
რომ მის უტკ−ბი−ლეს არც თუ ა−რის სა−სუ−ფე−ვე−ლი!
მას ცი−სა სხი−ვით ა−ცისკ−როვ−ნებს მშვე−ნი−ე−რე−ბა
და უკვ−და−ვე−ბით აგ−ვირგ−ვი−ნებს ჭეშ−მა−რი−ტე−ბა!
ნიკოლოზ ბარათაშვილი 1842 წ.
![]() |
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. | ჩივილი |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!