|
აღმოხდა მნათი აღმოსავალს, მზეებრ ცხოველი |
|
მცი−რი−თა შუ−ქით გარ−დუ−ყა−რა ცა−სა ღრუ−ბე−ლი,
დიდ სამ−ქუ−ხა−რო, სა−ავ−და−რო, და მეც გლახ გუ−ლი
მსწრაფლ გან−მი−თე−ნა, შავ-ბედისგან და−ღა−მე−ბუ−ლი!
ნუ თუ აღ−მიჩნ−დი ცხოვ−რე−ბი−სა ჩე−მის მნა−თობ−ლად;
ნუ თუ შენ ჰფი−ნო შვე−ბის სხი−ვი ჩემს გულ−სა კვა−ლად;
კვლავ აღ−მი−ტე−ხო გუ−ლის ჭირ−ნი მიყ−რუ−ე−ბულ−ნი
და გან−მი−ახ−ლო ნე−ტა−რე−ბის დღე−ნი წარს−რულ−ნი?
მაშ გა−მობრ−წყინ−დი, მფი−ნე შუ−ქი ეგ სა−ო−ცა−რი
და გა−ნა−ნათ−ლე კვლავ ცა ჩე−მი, ეს−რეთ სა−ზა−რი!
მე−ცა ხე−ლი ვჰყო და−ჟან−გე−ბულს ჩემ−სა სან−თურ−სა
და შე−ვა−ერ−თო ფიქრ−ნი ჩემ−ნი შენს ხმას ცი−ურ−სა!
დავმ−ღერ−დე მას დროს, როს ვარსკვ−ლა−ვი მშვე−ნი−ე−რის ცით
მი−ნე−ტა−რებ−და სი−ცო−ცხლი−სა დღე−თა სი−ა−მით;
მოვსთქ−ვამ−დე, თუ ვით მი−მე−ფა−რა ი−გი მსწრაფლ ღრუ−ბელს,
ბო−ლოს ვუმ−ღერ−დე შუქ−სა შენ−სა შვე−ბის მომ−ფე−ნელს!
ვჰფუ−ცავ ძლი−ერ−სა სხივ−სა შენ−სა, ჰოჲ, მნა−თო ჩე−მო!
ო−დეს ვი−ხი−ლო მცი−რე ბინ−დი შენს შუქს გა−რე−მო,
მყის და−მი−ღამ−დეს ამ სოფ−ლი−სა სი−ა−მოვ−ნე−ბა
და შენთ−ვის დავთ−მო ტრფო−ბის წინ−დად ყოვ−ლი დი−დე−ბა!
ნიკოლოზ ბარათაშვილი 1840 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
