ის კი არ არის ბიჭობა
რო გა-მაგ-რებდ-ნენ, ჰმაგ-რობ-დე.
ბიჭს მა-შინ და-გი-ძა-ხებ-დი,
თა-ვის-თა-ვა-და ჰვარ-გობ-დე.
არც ის მგო-ნი-ა ბი-ჭო-ბა,
ვი-საც ე-რე-ვი, ახრ-ჩობ-დე,
ბიჭს მა-შინ და-გი-ძა-ხებ-დი,
რომ სხვის დამრჩ-ვალ-სა სწამ-ლობ-დე.
მი-თხარ, ვის უთქ-ვამ ბი-ჭო-ბად
დამ-ჩაგვ-რე-ლებ-სა ს-წყა-ლობ-დე?
ა-ბა, ბი-ჭო-ბა ის ა-რი,
და-ჩაგ-რულ-თათ-ვის სწვა-ლობ-დე.
არც-რა ბი-ჭო-ბა ეგ ა-რი,
მაძღა-რი ჰმღერ-დე, ჰგა-ლობ-დე,
თა-ვი მოგ-ქონ-დეს სხვებ-ზე-და
და ა-მის გა-მო გვშა-რობ-დე.
მგოს-ნო-ბას არ-ვის აც-ლი-დე,
მუ-დამ ჰკვეხ-დე და ს-ცხა-რობ-დე.
ბიჭს მა-შინ და-გი-ძა-ხებ-დი,
მშიერ-მწყურვალიც ჰგა-ლობ-დე.
ვაჟა–ფშაველა
