|
ასპინძა |
|
ყუ−რი და−უგ−დეთ, ას−პინ−ძის ად−გი−ლის დე−და ჩურ−ჩუ−ლობს,
თუ რო−გორ გა−ვუ−მას−პინძლ−დით, რო−გორ გავ−რე−კეთ ურ−ჯუ−ლო.
გა−და−ი−ა−რა წი−ნა−დღის ბრძო−ლე−ბის პა−პა−ნა−ქე−ბამ,
ხმალს დას−ვე−ნე−ბა უნ−დო−და, მხედ−რო−ბას — და−ბა−ნა−კე−ბა.
გა−და−ლე−წი−ლან შუბები… დრო−შე−ბი ჩამოძენძილან…
ნა−ო−მარ ქართ−ველ მხედ−რო−ბას ტრი−ალ მინ−დორ−ში ე−ძი−ნა.
მთვა−რემ მძი−ნა−რე სა−ხე−ებს ბნე−ლი ბუ−რუ−სი გა−დახს−ნა,
სუნთქ−ვა მძი−ნა−რე რა−ინდ−თა ა−ბი−ბი−ნებ−და ბა−ლახ−სა.
გარ−თხმუ−ლან მწვა−ნე ბა−ლახ−ში ზვი−ად−ნი, მსხვილ−ბარკ−ლი−ან−ნი;
ზო−გი ლო−მი−ა ლომ−გუ−ლი, ზო−გიც ვე−ფხი−ა ბწკლი−ა−ნი.
ერ−თი−ღა და−დის ბა−ნაკ−ში, - ეს, ალ−ბათ, ი−რაკ−ლი ა−რი.
აქა-იქ ცე−ცხლი ან−თი−ა, თოფ−ზე მიკ−რუ−ლან გუ−შაგ−ნი,
თვლე−მენ ცხე−ნე−ბი მორ−თულ−ნი ლა−მაზ უნაგირ-უზანგით.
შორს კლდე−ში ჭო−ტი გაჰ−კი−ვის, მდი−ნა−რე მი−დის დუ−დუ−ნით,
ხმი−ა−ნი ხვრინ−ვა გა−ის−მის, თოხა−რიკების ფრუ−ტუ−ნი.
გა−და−ლე−წი−ლან შუბები… დრო−შე−ბი ჩამოძენძილან…
წუ−თით გატ−რუ−ნულ ქა−რიშხალს ცხე−ნის ფა−ფარ−ში ე−ძი−ნა.
იქ−ნებ, სიზმა−რი გვე−სიზმ−რა, იქ−ნება, ა−რის ზღაპა−რი,
ვით შე−ი−კედ−ლებს ქა−რიშხალს ფი−ცხე−ლი ცხე−ნის ფაფა−რი?
ყუ−რი და−უგ−დეთ, ას−პინ−ძის ად−გი−ლის დე−და ჩურ−ჩუ−ლობს.
თუ რო−გორ გა−ვუ−მას−პინძლ−დით, რო−გორ გავ−რე−კეთ ურ−ჯუ−ლო.
2
გარ−თხმუ−ლან მწვა−ნე ბა−ლახ−ში მა−ღალ−ნი, მსხვილ−ბარკ−ლი−ან−ნი,
ზო−გი ლო−მი−ა ლომ−გუ−ლი, ზო−გიც ვე−ფხი−ა ბწკლი−ა−ნი,
ერ−თი−ღა და−დის ბა−ნაკ−ში, - ეს, ალ−ბათ, ი−რაკ−ლი ა−რი…
სმე−ნად ქცე−უ−ლან მე−ფის წინ ა−ღა−ბა−ბა და ხუ−დი−ა,
ნე−ტავ რა უნ−და მე−ფე−სა, გულ−ში რა ცე−ცხლი უნ−თი−ა?
- ცუ−დი იღ−ბა−ლი გვი−ღი−მის, უ−ომ−რად გა−ვის−რი−სე−ბით,
თუ არ დავ−ხერ−ხეთ ა−მა−ღამ ას−პინ−ძის ხი−დის ის−რე−ბი,
რომ მტრის მაშ−ვე−ლი ჯა−რე−ბი ვერ გა−მო−ვიდ−ნენ ხიდ−ზე−და,
რა−ღა მაშ−ვე−ლი სჭირ−დე−ბათ, ბევ−რი ა−რიან ი−სე−დაც.
ა−მა−ღამ ხერ−ხი ვიხ−მა−როთ, ხვა−ლისთ−ვის ხმა−ლი ვი−ნე−ბოთ.
ა−ბა, გაფ−რინ−დით, სამ−შობ−ლოს დრო−შა გფა−რავ−დეთ, შვი−ლე−ბო!
აჩრ−დი−ლე−ბი−ვით მი−დი−ან ა−ღა−ბა−ბა და ხუ−დი−ა,
ალ−ბათ, ი−მი−ტომ არ ჩა−ნან, უ−ჩინ−მა−ჩი−ნის ქუ−დი აქვთ.
გარ−შე−მო ი−სევ უ−ღო−ნო ღა−მე−ა ჩა−მო−ძენ−ძი−ლი,
ძილ−ფხიზ−ლად სძი−ნავთ ვაჟ−კა−ცებს, ღე−ლავს ულ−ვაშ−თა ჯე−ჯი−ლი,
ყუ−რი და−უგ−დეთ, ას−პინ−ძის ად−გი−ლის დე−და ჩურ−ჩუ−ლობს,
თუ რო−გორ გა−ვუ−მას−პინძლ−დით, რო−გორ გავ−რე−კეთ ურ−ჯუ−ლო.
ვ
ი−ნა−თა... ცისკ−რის ვარსკვ−ლა−ვის ბრ−წყინ−ვამ წყვდი−ა−დი გა−რიყა,
ა−ტოტდ−ნენ თეთ−რი ცხე−ნე−ბი, გა−მო−ეღ−ვი−ძა ქა−რიშხალს.
გა−შა−ლეს ძუა-ფაფა−რი, კო−რი−ან−ტე−ლი დაირხა…
სი−ნამდ−ვი−ლე−ში ზღაპა−რი ა−სე ახ−დე−ბა ხან−დის−ხან.
მო−იგ−დეს თეთ−რი ნაბ−დე−ბი, მიუხა−რიათ მხა−რიმხარ.
ქართ−ველო მა−მუ−ლიშ−ვი−ლო, ხე−ლი ვა−და−ზე გა−ი−კარ!
მტე−რი ას−პინ−ძის სი−მაგ−რეს შე−მო−ე−სი−ა სე−რი−დან,
წი−ნა რი−გებ−ში მი−გე−ლავს პა−ტა−რა კა−ხი ცხე−ნი−თა,
შეხვ−დე−ბა კოხ−ტა ბე−ლად−სა, ხმალ−დახ−მალ გა−მო−ი−ტა−ცებს,
ტყვი−ას და−ახ−ლის ბე−ჭებ−ში, უ−სუ−ლოდ დას−ცემს მი−წა−ზე:
— ხმა−ლი წუნკ−ლებ−სო! - შეს−ძა−ხებს, რაზ−მებ−ში გა−და−ვარ−დე−ბა, —
ა−სე სჩვე−ვი−ა ცხენ−და−ცხენ ქა−რიშხალს გა−ნა−ვარ−დე−ბა.
ა−სეთ ღელ−ვა−ზე საკ−ვირ−ველს ი−ტყოდ−ნენ მამა-პაპანი:
— ზღვა რო−ცა გა−ი−ფოფ−რე−ბა, ზე−ცა−ში ა−ვა ფაფა−რით!
4
კა−ფეს და კა−ფეს ქართ−ველთა, ვიდ−რე ჰყოფ−ნი−დათ ხმლის სის−ქე,
შე−ში−ნე−ბულ−მა მტრის ჯარ−მა პი−რი იბ−რუ−ნა ხი−დისკენ.
ხი−დი რომ ა−რი, ხი−დიც კი ომ−ში ხან−და−ხან ხუნ−დი−ა,
გა−ნა ა−მა−ოდ იღვ−წო−და ბორ−ჩა−ლო−ე−ლი ხუ−დი−ა!
ყუ−რი და−უგ−დეთ, გრძნე−უ−ლი ად−გი−ლის დე−და ჩურ−ჩუ−ლობს:
წყალ−მა წა−ი−ღო წყე−უ−ლი, შე−მო−სე−უ−ლი ურ−ჯუ−ლო!
ლადო ასათიანი 1942 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. | ჩივილი |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
