|
საქართველოში |
|
და შემ−დეგ მუ−დამ წუხდ−ნენ ა−მა−ზე:
ეჰ... წუ−თით მა−ინც დაბ−რუნ−დე−ბო−დეს
ჩვე−ნი ბავშ−ვო−ბა და სილა−მა−ზე.
თავს არ მო−იკ−ლავს ქართ−ვე−ლი, ა−რა,
ის შე−იძ−ლე−ბა, ბრძო−ლა−ში მოკვ−დეს
ერ−თი ი−მე−დით: სი−ცო−ცხლე მა−რად
გაგრ−ძელ−დეს ქვეყ−ნად და გან−მე−ორ−დეს.
სა−ქართ−ვე−ლო−ში რო−ცა კვდე−ბოდ−ნენ,
უფ−რო და უფ−რო წუხდ−ნენ ა−მა−ზე:
ეჰ, წუ−თით მა−ინც დაბ−რუნ−დე−ბო−დეს
ჩვე−ნი ბავშ−ვო−ბა და სილა−მა−ზე!
ჩვენ ვაჟ−კა−ცო−ბა ძველ−თა−გან მოგვ−დევს,
ყვე−ლამ გა−ი−გოს, ყვე−ლამ ი−ცო−დეს!
ჩვენ, შე−იძ−ლე−ბა, ბრძო−ლა−ში მოვკვ−დეთ,
მაგ−რამ არც მა−შინ ვტო−ვებთ სი−ცო−ცხლეს.
რად−გან სი−ცო−ცხლე ა−სე ნა−ვარ−დობს,
სიკვ−დი−ლის ყვე−ლა კა−რი და−რაზეთ
და იმ ბედ−ნი−ერ დღეს გა−უ−მარ−ჯოს,
რო−ცა ჩვენ გავჩნ−დით ამ ქვე−ყა−ნა−ზე!
ლადო ასათიანი 1939
|
ლექსები სამშობლოზე | ჩივილი |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
