|
მწუხარება |
|
მოლ−ხე−ნით იყვ−ნენ უ−დარ−დელ−ნი მთი−ებ−ნი ცი−სა...
და მე კი მკლავ−და მწუ−ხა−რე−ბის წყლულ−თა ტკი−ვი−ლი,
შიგ გულ−ში მედ−ვა სა−სიკვ−დი−ლო გეს−ლი სევ−დი−სა.
სუ−ლი მი−გუბ−და, გუ−ლი მტეხ−და ტკი−ვი−ლით, ტანჯ−ვით,
თით−ქოს ჩემს გვამ−სა ზედ-გადესხა ნავ−თი მდუ−ღა−რე,
ძარღვ−ნი სკდე−ბოდ−ნენ სა−ში−ნე−ლის წვი−თა და დაგ−ვით,
ტვი−ნი მე−წო−და, გეს−ლი მწვეთ−და თვალ−თა−გან მწა−რე.
ე−სე უ−წყა−ლოდ გან−წი−რუ−ლი და დაშ−თო−მი−ლი
ვეგ−დე მარ−ტო−კა უ−ცხო ცის ქვეშ დიდ კლდი−სა პირ−სა,
ქვე−ყა−ნა−ზედ და ზე−ცა−ზედ კი ი−ყო დუ−მი−ლი,
მოლ−ხე−ნით იყვ−ნენ უ−დარ−დელ−ნი მთი−ებ−ნი ცი−სა!
ილია ჭავჭავაძე 11 ივნისი, 1860 წ. პავლოვსკი.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
