|
საქართველო იყო მათი საოცნებო სახელი |
|
მო−დი−ოდ−ნენ, რომ გა−ე−ღოთ სა−ქართ−ვე−ლოს კა−რე−ბი,
მა−მა−კა−ცებს გვერ−დით ჰყავ−დათ, ვით ფო−ლა−დის ფა−რე−ბი,
და მტრებს მათ−თან ერ−თად სცემდ−ნენ სა−ქართ−ვე−ლოს ქა−ლე−ბი.
ი−სე მტკი−ცე იყვ−ნენ თურ−მე, ვით მე−ტე−ხის კე−დე−ლი,
გმი−რი თა−მარ ვაშ−ლოვ−ნე−ლი და მა−ი−ა წყნე−თე−ლი.
მა−თი ხმა−ლი ცე−ცხლს აფრქ−ვევ−და, მტე−რი თრთო−და ვე−რა−ნი,
სა−ქართ−ვე−ლოს ცის ფერს ჰგავ−და ფე−რი მა−თი მე−რა−ნის.
სა−დაც უნ−და ყოფილიყვ−ნენ, მა−რად და−უზ−რახ−ველ−ნი, —
სა−ქართ−ვე−ლო ი−ყო მა−თი საყ−ვა−რე−ლი სა−ხე−ლი.
ბრძო−ლის ველ−ზე მი−დი−ოდ−ნენ რა−ინ−დუ−ლი ოც−ნე−ბით,
მი−დი−ოდ−ნენ და მიჰ−ქონ−დათ ჩალისფე−რი დრო−შე−ბი,
ბევრ−ჯერ სისხ−ლით შე−ღე−ბი−ლა მა−თი ავ−გა−რო−ზე−ბი.
სა−დაც უნ−და ყოფილიყვ−ნენ, თუნდ სა−მა−რის კა−რამ−დის,
ოს−მა−ლე−თის მი−წა ი−ყო, თუ მინ−დო−რი მა−რაბ−დის, —
სა−ქართ−ვე−ლო ი−ყო მა−თი საყ−ვა−რე−ლი მა−რადის.
სა−დაც უნ−და ა−ღე−მარ−თათ სა−ტე−ვა−რი და გორ−და,
ვაჟ−კა−ცუ−რად მი−ი−წევდ−ნენ, ვაჟ−კა−ცუ−რად გაჰ−ქონ−დათ —
სპარ−სეთ−ში თუ და−ღეს−ტან−ში, კრწა−ნის−თან თუ შამ−ქორ−თან,
სა−ქართ−ვე−ლოს ერ−თი მუ−ჭა ცხე−ლი მი−წა თან ჰქონ−დათ.
სიკვ−დი−ლის წინ რუს−თა−ვე−ლის შა−ი−რე−ბის ძა−ხი−ლით
მი−წას გულ−ში ჩა−იკ−რავ−და ქართ−ლე−ლი თუ კა−ხე−ლი, —
სა−ქართ−ვე−ლო ი−ყო მა−თი სა−ოც−ნე−ბო სა−ხე−ლი.
შვი−ლებს ომ−ში აგ−ზავ−ნიდ−ნენ წარბ−შეკ−რუ−ლი დე−დე−ბი,
აგ−ზავ−ნიდ−ნენ, ა−ბა−რებდ−ნენ დე−დურ და−ი−მე−დე−ბით:
თუ ი−სა−რი ზურგ−ში მოგხვ−დეთ, არ და−იჭ−რათ მკერ−დე−ბი,
ხელ−მე−ო−რედ ნუ გე−ნა−ხოთ სა−ქართ−ვე−ლოს ე−დე−მი!
ი−სე მტკი−ცე იყვ−ნენ თურ−მე, ვით მე−ტე−ხის კე−დე−ლი,
გმი−რი თი−ნა წავკი−სელი და მა−ი−ა წყნე−თე−ლი.
მა−თი ხმა−ლი ცე−ცხლს აფრქ−ვევ−და, მტე−რი თრთო−და ვე−რა−ნი,
სა−ქართ−ვე−ლოს ცის ფერს ჰგავ−და ფე−რი მა−თი მე−რა−ნის.
მა−მუ−ლისთ−ვის და−ი−ღუპ−ნენ ვაჟ−კა−ცო−ბის მსახ−ველ−ნი,
სა−ქართ−ვე−ლო ი−ყო მა−თი უწ−მინ−დე−სი სა−ხე−ლი.
ლადო ასათიანი 1939
|
ლექსები სამშობლოზე |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
