|
ბაბუაჩემი |
|
რო−ცა ს−წყუ−რო−და, სულ ღვი−ნოს სვამ−და,
იდ−გა ბუ−ხარ−თან ხე−ლა−და სვე−ლი
და უღ−ვი−ძებ−და ბა−ბუ−ას მა−დას.
ე−ნამ−ზი−ა−ნი და ზამთ−რის გულ−ში
ტკბი−ლი ქარ−თუ−ლით მო−ლა−პა−რა−კე,
ჰყვე−ბო−და მშვი−დად ბუხ−რის გუ−გუნ−ში
საბა-სულხანის იგავ-არაკებს.
არ ი−შო−რებ−და წელ−ზე სა−ტე−ვარს,
ბა−ტონ−კა−ცუ−რი შვე−ნო−და წვე−რი,
უყ−ვარ−და ლხინ−ში ღა−მის გა−თე−ვა -
მო−გო−ნე−ბე−ბი ძველთაგან-ძველი.
უყ−ვარ−და მო−ხუცს ხმა−ლა−მოწვ−დი−ლი
ქართ−ვე−ლის ეშ−ხი და სი−ლა−მა−ზე,
უყ−ვარ−და შვი−ლი და შვი−ლიშვი−ლიც,
ამ−ღე−რე−ბუ−ლი არ−წი−ვის ხმა−ზე.
ლადო ასათიანი 1938 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. | ჩივილი |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
