|
ლაჟვარდ ცაზე დღეა თეთრი კრავების |
|
და−სავ−ლე−თის კა−რი ჩა−ტყდა ზმო−რე−ბით;
უ−ნა−ზე−სი ის−მის ხმა საკრა−ვე−ბის
ბა−ღებს ი−ქით, სა−დღაც, გა−და−შო−რე−ბით.
მზის გა−დასვ−ლამ სივრ−ცე−ე−ბი დაწ−მინ−და.
ი−ბინ−დე−ბა, ი−ბინ−დე−ბა მთაწ−მინ−და.
აჰ, ეგ თმე−ბი, ჩემს სა−ხეს რომ ე−ხე−ბა,
შუქ−მა კარ−გი მო−გო−ნე−ბით შე−ღე−ბა.
ი−ყო ო−მი, ი−ყო ცე−ცხლის დრო−ე−ბა,
ლო−დი−ნი−ა ახ−ლა და მყუდრო−ე−ბა
ცი−დან მთებ−ზე ეშ−ვე−ბი−ან კრა−ვე−ბი,
და−ღა−ლუ−ლი წყდა−ბა ხმა საკრა−ვე−ბის.
გალაკტიონ ტაბიძე 1925
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
