|
ქარი ამწევი ფარდის |
|
მე ჩემ დე−მო−ნებს
ვს−თხოვ, რომ და−ხუ−რონ ყვე−ლა წიგ−ნე−ბი,
სა−დაც შენს ი−ქით, სა−დაც შენს გარ−და, არ ჩანს ა−რა−ვინ.
ერ−თი წა−მი−ა ნგრე−ვის შეგ−ნე−ბა -
წა−მი ღვა−რუ−ლი,
იქ სიბ−რა−ლუ−ლი სულს არ ექ−ნე−ბა,
არც სიყ−ვა−რუ−ლი.
გო−ნე−ბა ჩუ−მობს და ჯა−დოს ი−ლეკს,
სხივს მო−მაკრ−ძა−ლებს;
მხო−ლოდ შო−რე−ულ თოვ−ლი−ან ბი−ლიკს
მი−ვა−პყრობ თვა−ლებს.
მღვრი−ე ქუ−ჩე−ბი, ხი−დე−ე−ბი,
ნის−ლი, ზა−რე−ბი
ჩემს და−ფიქ−რე−ბას ხმა−უ−რო−ბით
ფა−რა−ვენ მა−რად;
იხ−ტი−ო−ზავ−რის გაღ−ვი−ძე−ბას
ე−სა−და−რე−ბი,
ო−დეს ქა−რე−ბი გრი−ა−ლე−ბენ:
მსოფ−ლი−ო ქყნა−რად!
თმა−გა−წე−წი−ლი ო−რა−ტო−რი
მძაფ−რი ძა−ხი−ლი
მი−ე−შუ−რე−ბა ა−ღელ−ვე−ბის ზღვად და სა−მუ−მად.
ჯერ არ−ნა−ხუ−ლი, ჯერ ართქ−მუ−ლი,
ჯერ არს−მე−ნი−ლი
ხმით გუ−გუ−ნე−ბენ მო−ედ−ნე−ბი:
მსიფ−ლი−ო, ჩუ−მად!
ხმა ი−ყო−ლი−ებს ყტი−ბუ−ნებ−ზე
ა−მარ−თულ ლან−დებს,
უ−ეც−რად მა−სის გა−და−რე−ვა
ელ−ვა−ზე ჩქა−რა
შესძ−რავს პე−ტერ−ბურგს, ას−წე−ვა ლავ−რებს,
მა−ნი−ფეს−ტებს.
აღფრ−თო−ვა−ნე−ბა, გა−გი−ჟე−ბა, წყევ−ლა, მუ−ქა−რა
ჩემს თვალ−წინ მი−დის შე−ღა−მე−ბის
ე−ლი−ზი−უ−მად...
წყნა−რად, მსოფ−ლი−ო! წინ, მსოფ−ლი−ო!
მსოფ−ლი−ო, ჩუ−მად!
გალაკტიონ ტაბიძე 1924
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
