|
აბასთუმანი |
|
მზემ ფანჯ−რე−ბი−დან შე−მო−ა−ნა−თა.
ჩე−მი სა−წო−ლი და სას−თუ−მა−ლი,
ჩე−მი პა−ლა−ტა, თეთ−რი პა−ლა−ტა.
ჩე−მი სიმ−ღე−რის ეშ−ხით მიმქ−რა−ლი
ქე−რათ−მი−ა−ნი ე−ქი−მი ქა−ლი,
კე−ლაპ−ტა−რი−ვით ჩემთ−ვის დამწ−ვა−რი
და სა−ნუკ−ვა−რი სიკვ−დი−ლის დღემდე…
კვი−რა−ში ერ−თხელ თეთ−რი საც−ვა−ლი
მო−ხე−ტი−ა−ლე ცხოვ−რე−ბის შემდეგ…
სანთ−ლით შუ−ა−ღა−მის ა−კე−ლაპტ−რე−ბა
და გა−ტე−ხი−ლი სი−ცხის საზომი…
წევ−ხარ, ოც−ნე−ბობ და გე−ნატ−რე−ბა.
ო−და−ში რომ დგას, ის ხის სა−წო−ლი.
გა−ნა ო−დეს−მე და−მა−ვი−წყდე−ბა
ა−ბას−თუ−მან−ში თავ−და−ვი−წყე−ბა?
თეთრ მა−გი−და−ზე წიგ−ნე−ბის გრო−ვა,
ცის−ფერ ვა−ზა−ში ნაძ−ვის რტო მწვა−ნე,
ოც−ნე−ბა: თბი−ლისს წასვ−ლის დროც მო−ვა,
მი−ი−წუ−რე−ბა აგ−ვის−ტო მა−ლე!
აბას−თუ−მა−ნი - ხაბაზთუბანი…
მზე ფანჯ−რე−ბი−დან მო−ი−პა−რე−ბა,
ჩე−მი სა−წო−ლი და სას−თუ−მა−ლი,
თავ−და−ვი−წყე−ბა და ნე−ტა−რე−ბა.
ლადო ასათიანი 1941 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
