ქართული ენა
სიყ-ვა-რუ-ლის, ლექ-სის, სა-დღეგრ-ძე-ლოს ე-ნავ!
მო-იმ-ღე-რა დღემ-დის უძ-ვე-ლეს-მა ტომ-მა
შლე-გი ჩანჩ-ქე-რე-ბის ნაპ-რა-ლებ-ზე ხტო-მა,
მყინ-ვა-რე-ბის ღვთი-ურ ბრ-წყინ-ვა-ლე-ბით დნო-ბა,
ჯაგ-ნა-რებ-ში ირ-მის ჯო-გის ნა-ვარ-დო-ბა,
გა-ფან-ტუ-ლი ფა-რის მთა-ზე და-ჯან-ღე-ბა
და ქარ-თუ-ლი ფა-რის ფარ-ზე და-ჯა-ხე-ბა!
უძ-ვე-ლეს-მა ტომ-მა დღემ-დის მო-იმ-ღე-რა,
მწი-ფე პუ-რის ყა-ნა ქარ-ში რო-გორ ღე-ლავს,
სარ-კი-ნეთ-ში გრდემლ-ზე რო-გორ სცე-მენ უ-როს
და ვარსკვ-ლა-ვი ზღვებ-ზე რო-გორ მოგ-ზა-უ-რობს,
ან მთვა-რი-ან ღა-მით ციხე-კოშკის ჩრდილ-ში
რა ტკბი-ლი-ა ფა-რულ სიყ-ვა-რუ-ლის ში-ში,
რო-ცა ღა-მისმ-თევ-ლებს ლხი-ნი გა-უ-მარ-თავთ
და სიზმ-რე-ბი რო-ცა სთვლე-მენ სას-თუ-მალ-თან...
სა-ქართ-ვე-ლოს მთებ-ში გა-გა-ჩი-ნა ზე-ნამ,
ხმა-თა ხა-ვერ-დე-ბის და ღმერ-თე-ბის ე-ნავ!
ლადო ასათიანი 1943
