|
გოგებაშვილის „დედა ენა“ |
|
ხარ−მა თქვა: მეც შიგ ჩამ−დე−ნეთ, ე−რის მეც ვზი−დე ჭა−პა−ნი.
მოფ−რინ−და შა−ვი მერ−ცხა−ლი ჭიკ−ჭი−კით, ყელ−მო−ღე−რე−ბით
და წიგნ−ში, რო−გორც ბუ−დე−ში, ჩა−ფი−ნა ი−ის ღე−რე−ბი.
პა−წი−ა წიგ−ნი ბედ-იღბლით კი−დო−ბანს გა−მო−ემგ−ვა−ნა
და, რაც შიგ გა−და−ნა−ხუ−ლა, ის გა−და−არ−ჩენს ქვე−ყა−ნას.
მე კი მგო−ნი−ა, ფრეს−კებ−ზე ყრმა რომ ზის დე−დის კალთ−ში,
თუ „დე−და ე−ნას“ მი−უ−ტანთ, დი−დი−ვით კრძალ−ვით გა−დაშ−ლის,
თითს გა−ა−ყო−ლებს ა−სო−ებს:
ვა−ზის ლერწს,
ნამ−გალს,
ნი−ა−მორს,
ე−ნას ქარ−თუ−ლად ა−იდ−გამს და ი−ტყვის: ა−ი, ი−ა−ო.
ი−დი−დე, წიგ−ნო, ი−დი−დე, ქარ−თუ−ლი სუ−ლის ლა−ზა−თო,
ღმერ−თი თუ ა−რა ღმერთ−კა−ცი იქ−ნებ კვლავ ბევ−რი გა−ზარ−დო.
შოთა ნიშნიანიძე
|
ლექსები ქართულ ენაზე |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
