|
უსიყვარულოდ |
|
მზე არ სუ−ფევს ცის კა−მა−რა−ზე
სი−ო არ დაჰქ−რის, ტყე არ კრშე−ბა
სა−სი−ხა−რუ−ლოდ...
უ−სიყ−ვა−რუ−ლოდ არ არ−სე−ბობს
არც სი−ლა−მა−ზე,
არც უკვ−და−ვე−ბა არ არ−სე−ბობს
უ−სიყ−ვა−რუ−ლოდ.
მაგ−რამ, სულ სხვა−ა სიყ−ვა−რუ−ლი
უ−კა−ნასკ−ნე−ლი,
რო−გორც ყვა−ვი−ლი შე−მოდ−გო−მის
ხში−რად პირ−ველს სჯობს,
ი−გი არ უხ−მობს ქა−რიშხ−ლი−ან
უ−მიზ−ნო ვნე−ბებს,
არც ყმაქ−ვი−ლურ ჟინს, არც ვე−ლურ ხმებს
ი−გი არ უხ−მობს...
და შე−მოდ−გო−მის სი−ცი−ვე−ში
ვე−ლად გაზრ−დი−ლი,
ის ზა−ფხუ−ლის ნაზ ყვა−ვი−ლებს
სუ−ლაც ა−რა ჰგავს...
სი−ოს მა−გივ−რად ქა−რიშ−ხა−ლი
ე−ა−ლერ−სე−ბა
და ვნე−ბის ნაცვ−ლად უხ−მო ა−ლერსს
გა−რე−მო−უ−ცავს.
და ჭკნე−ბა, ჭკნე−ბა სიყ−ვა−რუ−ლი
უ−კა−ნასკ−ნე−ლი,
ჭკნე−ბა მწუ−ხა−რედ, ნა−ზად, მაგ−რამ
უ−სი−ხა−რუ−ლოდ.
და არ არ−სე−ბობს ქვე−ყა−ნა−ზე
თვიშ უკვ−და−ვე−ბა,
ჩვით უკვ−და−ვე−ბაც არ არ−სე−ბობს
უ−სიყ−ვა−რუ−ლოდ.
გალაკტიონ ტაბიძე 1914
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
