|
ჭაღარა |
|
ძნე−ლი ყო−ფი−ლა ჭა−ღა−რა...
ვე−ღარ გაჰ−კი−ვის თა−მა−მად
ჩე−მი და−ფი და ნა−ღა−რა.
გუ−ლი არ იშ−ლის გუ−ლო−ბას,
მაგ−რამ ვერ მოს−დევს ძალ-ღონე!..
ვარ ბევ−რი “ვაის” მნახ−ვე−ლი
და ბევ−რი “უის” გამ−გო−ნე.
ა−მევ−სო გუ−ლი წვეთ-წვეთად
ნაღ−ვე−ლი−თა და შხა−მი−თა,
ი−სე, ვით სა−უ−კუ−ნე−ბი -
სხვა−დასხ−ვა მრა−ვალ წა−მი−თა.
მაშ რა−ღად მინ−და სი−ცო−ცხლე
მე, აწმყო-გამწარებულსა,
თუ, ვი−საც ვეტრ−ფი, ვინც მიყ−ვარს,
ვხე−დავ მას ა−ოხ−რე−ბულ−სა?
მაგ−რამ ი−მე−დი, ცის ნი−ჭი,
რომ გა−მი−ელ−ვებს გლახ-გულსა,
თა−ვი ტა−რი−ელ მგო−ნი−ა,
ოც−ნე−ბით გა−რე−მო−ცულ−სა.
ვუხ−მობ ფრი−დონს და ავ−თან−დილს,
მხა−რი მხარს მივ−ცეთ, ხე−ლი ხელს,
ნესტან-დარეჯან ქა−ჯებს ჰყავს,
მო−ე−ლის ტურ−ფა გა−მომხს−ნელს!
რა ვუ−ყოთ, თეთ−რი მე−რი−ოს!?
სისხ−ლით შევ−ღე−ბავ ჭა−ღა−რას
და სულ სხვა ხმა−ზე და−ვუკ−რავ
ამ ჩემს დაფ−სა და ნა−ღა−რას.
მაგ−რამ ვა−ი−მე, რომ ეჭ−ვი
მო−უგ−ზავ−ნი−ა ჯო−ჯო−ხეთს:
მაც−დურ სარ−კე−ში მა−ხე−დებს,
ოც−ნე−ბას მიკ−ლავს... გულს მი−ხეთქს!..
ამ−ბობს: “ფრი−დონ და ავ−თან−დილ
ჯერ ვერ გა−დიხ−დის ომ−სა−ო!...
და შენც ტა−რი−ელს მოჰ−გავ−ხარ
ი−სე, ვით კა−ტა ლომ−სა−ო”.
მარ−თა−ლი ა−რის, მაგ−რამ რა?
რისთ−ვის დავ−კარ−გო ი−მე−დი?
გმირს წინა-უძღვის ყო−ველთ−ვის
უძ−ლუ−რი წი−ნა−მორ−ბე−დი!..
ა−რა! აყ−ვავ−დეს ი−მე−დი!...
გულს ვერ გა−მი−ტეხს ჭა−ღა−რა!..
გმი−რებს უ−ძა−ხის... უ−ყი−ვის
ჩე−მი და−ფი და ნა−ღა−რა!..
აკაკი წერეთელი 1886 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
