|
გაზაფხული |
|
ჭიკ−ჭი−კი−თა გად−მომ−ძა−ხა:
“გა−ზა−ფხუ−ლი! გაზაფხული!”
გულს ი−მე−დი და−მე−სა−ხა.
მივ−დექ სარკ−მელს, გად−ვი−ხე−დე,
ა−რე−მა−რე მესხ−ვა−ფე−რა! -
სა−სო−ე−ბამ ფრთა გა−შა−ლა,
გულ−სა მკრა და ა−მიძ−გე−რა!
სუ−ნი მე−ცა გა−ზა−ფხუ−ლის,
უც−ნა−უ−რი ვიგრ−ძენ ძა−ლი...
ვსთქვი, თუ: “გულ−სა რა−ღად ვი−ტეხ?
ახ−ლოს ა−რის მო−მა−ვა−ლი!
“მო−ვესწ−რე−ბი, რაც მინ−დო−და
ზამთ−რი−სა−გან და−ჩაგ−რულ−სა:
ვნა−ხავ ქორ−წილს ბუ−ნე−ბი−სას,
გა−ვი−გო−ნებ მის მაყ−რულ−სა.
“დავყ−ნოს ვარდ−სა გა−დაშ−ლილ−სა,
ვუჭვ−რეტ ნა−ზად დახ−რილ ი−ას
და ბულ−ბუ−ლიც გა−მა−გო−ნებს
მი−სე−ბუ−რად “ტი−ა, ტი−ას!”
აკაკი წერეთელი 1881
|
ლექსები გაზაფხულზე, ლექსები წელიწადის დროებზე | ჩივილი |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
