|
ქეთევან |
|
ზვირ−თე−ბი მო−დუ−დუ−ნე−ბენ,
ჭა−ლე−ბი ბუჩქ−ნა−რე−ო−ბენ,
ხშირ−ნი ლა−მაზ−თა კი−დე−თა
მჩქეფ−რად მდი−ნა−რის ქსნი−სა−თა.
მიმქრ−ქა−ლე−ბუ−ლი მთო−ვა−რე მო−წყე−ნით ჰნა−თობს მუნ ქალ−სა;
მდი−ნა−რის პირ−ზედ ზის ი−გი, ხელ−თა ჩონ−გუ−რის მ−პყრო−ბე−ლი;
გიშ−რი−სა თმა−ნი ნა−შალ−ნი ჰშვე−ნი−ან სპე−ტაკს საც−მელ−სა,
და დამ−ღერს ი−გი საკვ−და−ვად, ცხა−რე−თა ცრემლ−თა მდე−ნე−ლი:
“ავ-ენანნო, ო−დეს დას−ცხრეთ,
მო−ას−ვე−ნოთ ეზ−დენ სუ−ლი?
რა გარ−გოთ, რომ შე−ი−შუ−რეთ
უ−ბი−წო−ო სიყ−ვა−რუ−ლი?”
“გუ−ლის-სწორო, ერ−თის ცი−ლით
აგ−რე რო−გორ შე−იც−ვა−ლე,
რო−მე ტრფო−ბა ჩვე−ნი ამ ხნით
მას აგ−რე მსწრაფლ ა−ნაც−ვა−ლე?”
“თუ ვერ მცნობ−დი, რად მე−ტყო−დი:
მე შე−ნი ვარ სა−უ−კუ−ნოდ?
სიყ−მაწ−ვი−ლეს რად მილ−ხენ−დი,
თუ მოჰკ−ლავ−დი ა−სე უდ−როდ?”
“რად შე−მი−პყარ მე გლახ გუ−ლი,
უ−მან−კო და უზ−რუნ−ვე−ლი?
რად და−მიჭკ−ნე მე ყვა−ვი−ლი
ყმაწ−ვი−ლო−ბის, ჯერ უშ−ლე−ლი?”
“ეს ნუ−გეშს მცემს, საყ−ვა−რე−ლო,
რო−მე ა−რის სხვა სო−ფე−ლი;
ო−დეს სცნა, რომ ვარ უბ−რა−ლო,
მო−ვედ, მო−ვედ, მუნ მო−გე−ლი!”
სდუმ−და - და მე−ცა ვი−ცა−ნი
ქე−თე−ვან ჰა−ე−რო−ვა−ნი,
ქე−თე−ვან, ნა−ქე−ბი გუ−ლით,
ნა−ქე−ბი მშვე−ნი−ე−რე−ბით!
ნე−ტა რა ქარ−მან და−აზ−რო მი−სის სი−ცო−ცხლის ყვა−ვი−ლი?
მეც ა−მა−ტი−რა მის მხვედრ−მან, მაგ−რამ ვერ ვე−ცი ნუ−გე−ში:
ქე−თე−ვან შუ−ა ქსან−ში−ა მა−რად შე−ერ−თო ღელ−ვი−ლი;
მხო−ლოდ ის−მო−და სა−ხე−ლი ამილბა−რისა ზვირ−თებ−ში!
ნიკოლოზ ბარათაშვილი 1835 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
