|
რაც არ იწვის, არ ანათებს |
|
უ−ჩი−ნა−რად ლპე−ბა ნე−ლა.
მო−დი, დამწ−ვი, სიყ−ვა−რუ−ლო,
მი−ა−შუ−ქე, სა−დაც ბნე−ლა!
ერ−თი წა−მიც კი სი−ცო−ცხლის,
თუ სხი−ვე−ბის მომ−ფე−ნი−ა,
უ−სი−ნათ−ლოს და უგრძ−ნო−ბელს
სა−უ−კუ−ნეს მირ−ჩევ−ნი−ა.
მარ−თა−ლი−ა, მთას რომ დას−თოვს,
თან სიგ−რი−ლეც ბარ−ში დაჰკ−რავს!
თავ−ზე თეთ−რი, თმა ჭა−ღა−რა
გულს აგ−რი−ლებს, გრძნო−ბას სჩაგ−რავს;
მაგ−რამ ად−გილს, ცე−ცხლის მფშვე−ნელს,
სა−დაც სდა−გავს გე−ე−ნი−ა,
ეს კა−ნო−ნი სა−ზო−გა−დო
თა−ვი−დან−ვე ასც−დე−ნი−ა.
პო−ე−ტის გულს, გა−ხურ−ვე−ბულს,
სა−დაც ე−ლავს, ღე−ლავს გრძნო−ბა,
რას მო−უშ−ლის თმა ჭა−ღა−რა?
რას და−აკ−ლებს ხნო−ვა−ნო−ბა?
მრწამს სიწ−მინ−დე სიყ−ვა−რუ−ლის
ი−სევ ი−სე, რო−გორც ძვე−ლად,
და გულს ვუ−გებ სა−კურ−თხევ−ლად,
ზედ სი−ცო−ცხლის და−საწ−ვე−ლად!
თუმც ეს მსხვერპ−ლი სა−ი−დუმ−ლო
სა−ი−დუმ−ლოდ იწ−ვის, ქრე−ბა,
მაგ−რამ ზოგ−ჯერ ჩუმ ტანჯ−ვა−შიც
ა−რის დი−დი ნეტარება…
აკაკი წერეთელი
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
