|
ხევზედ მიდიან ნისლები |
|
გაჩ−ქა−რე−ბულ−ნი, მღე−რი−თა.
რო−გორ ხა−რო−ბენ ტივ−ლე−ბი,
რომ მი−წას ჰფარ−ვენ ბნე−ლი−თა!
ვე−ღა−რას ვხე−დავ ბე−ჩა−ვი,
გა−მიქ−რენ წვერ−ნი მთი−სა−ნი;
ვაჰ−მე, ვე−ღა−რა მწვდე−ბი−ან
სათ−ბობ−ლად სხივ−ნი მზი−სა−ნი.
ბა−რემ მეც ჩამთ−ქით, ნის−ლე−ბო,
დამ−ნაც−რეთ, და−მა−ფერფ−ლე−თო,
თვალ−ნი დამ−თხა−რეთ, გუ−ლი−საც
სა−დი−ლი გა−ი−კე−თე−თო.
სად მიხ−ვალ, სა−და, ყო−რა−ნო,
შენ მა−ინც შა−მიბ−რა−ლი−ა,
მი−ამ−ხა−ნა−გე, გე−ნაცვ−ლე,
ყრან−ტა−ლით გა−მა−ხა−რი−ა!..
წა−ვი−დეთ, ერ−თად წა−ვი−დეთ,
მოვ−შორ−დეთ მშო−ბელს მხა−რე−სა,
ნუ−ღარ ვი−ხი−ლავთ საყ−ვარ−ლის
ჩვე−ნის ქვეყ−ნი−სა მთა-ველსა.
წა−ვი−დეთ, გა−და−ვი−კარგ−ნეთ.
დავს−თე−ლოთ სხვის−ნი ა−რე−ნი!
ვანჩქ−ლი−ოთ, ერ−თად ვანჩქ−ლი−ოთ
ცრემ−ლის წყა−რო−ნი მწა−რე−ნი.
ვაჟა–ფშაველა 1886 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
