|
სიყვარული |
|
შენ−ზე ფიქრ−მა და სევ−და−მა,
შორს წასვ−ლამ, ხში−რად გაყ−რა−მა,
გუ−ლის თვა−ლე−ბით ხედ−ვა−მა;
მა−ო−ცებს შე−ნი გამზ−დე−ლი,
ვინც შენ გაგ−ზარ−და დედამა…
კარ−გი ხარ, ა−ღარც კარ−გი ხარ,
მე გულს მა−წევ−ხარ ნის−ლა−და,
მინ−და, რომ მძულ−დე, მოგ−შორ−დე,
გულ−ზე მობ−მუ−ლო ღვიძ−ლა−და.
მაგ−რამ ტყუ−ი−ლად ვცოდ−ვი−ლობ:
ვერ ვძლევ შეჩ−ვე−ულს გრძნო−ბა−სა.
მთე−ლის ხმე−ლე−თის სწო−რი ხარ,
ვინ მი−ზამს შე−ნოდ−ნო−ბა−სა?
ვი−ნა სთქვა: “ტრფო−ბა ბერ−დე−ბა
და სატრ−ფი−ა−ლო სა−გა−ნი,
ყი−ნუ−ლის ე−კალს და−ის−ხამს
წამწ−მე−ბი ცრემ−ლით ნა−ბა−ნი,
ცრემ−ლითა ნა−სურ−ვი−ლე−ვით,
დრო რა გა−ივ−ლის და ხანი?!”
ცო−ცხა−ლი პირქ−ვე დამ−მარ−ხეთ,
დამ−ხუ−რეთ მი−წის სა−ბა−ნი,
თუ ჩემს შენ−და−მი სიყ−ვა−რულს
და−ეკ−ლოს ერ−თი ცვა−რი−ა.
თუმ−ცა რაც პირ−ვე−ლად გნა−ხე,
მას შემ−დეგ კარ−გა ხა−ნი−ა,
ცო−ცხალს შე−ნა მფენ გულ−ზე ვარდს
თუ ავ−და−რი, თუ და−რი−ა,
საფ−ლავ−შიც შენ−ზე ვი−ფიქ−რებ,
შენგ−ნით ვი−ცო−ცხლებ მკვდა−რი−ა!
ვაჟა–ფშაველა 1891 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
