|
ბულბულის შურსა |
|
მ−წყურ−ნე−ბის თვა−ლით შე−მოგ−ყუ−რებ შე−ნი მსახ−ვე−ლი,
ვარ−დის ე−კა−ლი გულს და−მეც−ვა პირ-გამახვე−ლი!
შენ−გან და−კო−დილს შე−მიბ−რა−ლებ ჩე−მი მნახ−ვე−ლი!
და−მაშვ−რალ−მან სულ მო−ვირ−ბი−ნე შენგ−ნით ახ ვე−ლი!
ვარ−დი ხარ, ჯე−რეთ ა−რა შლი−ლი, ე−დემს ნარ−გე−ბი,
შე−ნის ბულ−ბუ−ლის შე−მა−შა−ლი, შე−მაშ−მა−გე−ბი!
შენ−გან ი−თხო−ვენ შვე−ნე−ბა−სა სხვა−ნი კარ−გე−ბი;
ჩემ−გან რად უნ−და გა−გიკ−ვირ−დეს - და−ვი−და−გე−ბი!
ყოვ−ლი მიჯ−ნუ−რი შენ და−გიწ−ვავს, მი−წის მლახვე−ლი!
თუ სა−მარ−თა−ლი ა−რის სად−მე, - გე−ზი−ა−ნე−ბის!
ყე−ლი გა−მომ−ჭერ, პი−რი დამრ−ჩა შე−ნის და−ნე−ბის!
შე−ნი ბრა−ლე−ბი ჩინუ-მაჩინს გა−იგ−ზავ−ნე−ბის:
შენ−განა მკვდა−რი ბევ−რი ვინ−მე გა−იმჟ−ღავ−ნე−ბის!
კა−ი−ა და მორ−ჩი, ჩემ−ზედ ნუ ხარ თვა−ლის მფახვე−ლი!
მე გუ−ლი სრუ−ლად შე−მოგ−წი−რე, - შენ ხმაც არ გა−მეც!
შენ ჩე−მი ჭი−რი გი−ხა−რი−ან, - მე ვსტირ დღე, ღა−მეც!
მი−თხა−რი, სი−ცო−ცხლის ნაც−ვა−ლი ნე−ტარ რა მო−მეც?
უბ−რა−ლო სუ−ლი მო−მაკვ−დი−ნე, ლახ−ვა−რი და−მეც.
ლა−მის რომ მოვკვ−დე, ვერ შე−ვიქმ−ნა შე−ნი მზრახვე−ლი.
მღიმა−რის პი−რით წა−მი−პა−რე, და−მიდ−გი მა−ხე.
ა−სე მე−გო−ნა, შემრ−ჩე−ბო−და ეგ შე−ნი სა−ხე;
ან−თე−ბულს ცე−ცხლსა შე−საწ−ვე−ლად ხე−ლი შე−გა−ხე.
დამწ−ვა−რი მა−ინც შე−მიბ−რა−ლე, ბე−სი−კი2 ნა−ხე!
ვაჲ, შე−ნი ბრა−ლი, ჩე−მო თა−ვო, ღრუ−ბელს შახვე−ლი!
ბესიკი
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
