|
მრწამს, მარად მიწამებია |
|
მუდ−მივ სი−ცო−ცხლე სუ−ლი−სა,
კარ−გი−სა, ქვეყ−ნის მოყ−ვა−რის,
ქვეყ−ნის ბე−დის−გან წყლუ−ლი−სა.
მრწამს, ფერფლ−ნი კარ−გის გუ−ლი−სა
ქარმ რო გა−ფან−ტოს ხმე−ლა−და,
თი−თო−ში მა−ინც ენ−თე−ბა
ტიალ-სურვილი ცხე−ლა−და,
ა−ვის მჩაგ−რა−ვად, კე−თი−ლის
მუ−დამ იქ−ნე−ბა მცვე−ლა−და,
ბეჩა−ვის, გა−ჭი−რე−ბუ−ლის
მომხ−მა−რედ, მეშვ−ლად, მხსნე−ლა−და.
კარგს გულს ა−რა ჰკლავს ბუ−ნე−ბა,
თან და−აქვს ძველის-ძველადა!
ვაჟა–ფშაველა 1888 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
