|
ადგილო კურუმ-კურუმო |
|
ველიან-ჭალიანაო,
სა−მო−თხე−სა−ვით ლა−მა−ზო,
მიყ−ვარ−ხარ ძა−ლი−ა−ნა−ო,
რა−და ხარ სულ მუ−დამ დინ−ჯი
შე შურ−თხის თვა−ლი−ა−ნა−ო?
იმსჭ−ვალ−ვის აზ−რით ქვე−ყა−ნა
კაციან-ქალიანაო!
შე−ნის გუ−ლისთ−ვის თავს იკ−ლავს,
სისხლს და ცრემლს აფრქ−ვევს ყვე−ლა−ო;
შენ არც ჭირს იმჩ−ნევ ჭირა−და,
არც და−გე−ტყო−ბა ლხე−ნა−ო;
მსმე−ნო−და ნე−ტამც ერ−თხე−ლა
მე შე−ნი ტკბი−ლი ე−ნა−ო,
მე−ნა−ხა აღფრ−თო−ვა−ნე−ბა
და შე−ნი აღმაფრე−ნა−ო!
გულ−ში ი−ნა−ხავ დიდ ფიქრ−სა,
არ გინ−და გამოჩე−ნა−ო.
შე−ნი მტე−რი და ორ−გუ−ლი
უ−ფალ−მა შეაჩვე−ნა−ო!
მთვრა−ლი ხარ მხო−ლოდ ეშ−ხი−თა,
დღი−სით - მზით, ღა−მე - მთვა−რი−თა,
ფეხ−თით ა−რაგ−ვი გიმ−ღე−რის,
ი−ო−რი გი−ზის თა−ვი−თა.
გა−რი−გებს დე−დობ−რი−ვის ხმით,
ი−ყო ჭკვი−ა−ნად, დინ−ჯა−და,
რომ გიხ−სე−ნებ−დეს ქვე−ყა−ნა
მუ−დამ-ჟამს კა−ი ბი−ჭა−და!
შემ−კულ−სა ყვა−ვი−ლე−ბი−თა
პირს გბან−დეს ნა−მი დი−ლი−სა,
გულს გაწ−ვე−თებ−დეს ნექ−ტარ−სა
სი−ო ნი−ა−ვის გრი−ლი−სა.
ნუ მოს−ტყუვ−დე−ბი, სი−ტურ−ფეს
გა−რე−განს უნ−და აზ−რი−ცა:
სიმშ−ვე−ნი−ე−რეს ტვი−ნი−სას
ვერ სჯობს სი−ტურ−ფე ტა−ნი−სა,
თო−რემ დაჰ−კარ−გავ მა−გა−საც,
რაც წარმ−ტა−ცი გაქვს თვა−ლი−სა.
ვაჟა–ფშაველა 1906 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
