|
თქვენი ჭირიმე, ჰო, მთებო |
|
ქე−დაწვ−დი−ლე−ბო ზე−ცა−და,
რამ გა−გა−ჩი−ნათ, ნე−ტა−რა,
ჩემ−ფე−რის კა−ცის ბე−და−და?!
ხან კი რომ და−ი−თოვ−ნე−ბით,
ხან და−გე−დე−ბათ ნის−ლი−ო...
თქვენ რო−ცა გხე−დავთ, ტივ−ლე−ბო,
მუხლს გიყ−რით, გუ−ლი ღო−ნობ−სა,
თქვენ−ფე−რად სი−ა−მა−ყე−სა
გა−ტა−ცე−ბუ−ლი გო−ნობ−სა.
მა−შინ კი უფ−რო მიყ−ვარ−ხართ
რო−ცა ჩა−მოგ−დისთ ღვა−რი−ა,
ქო−თო−ბით, ვაი-ვაგლახით,
ის−მის ბუ−ნე−ბის ზა−რი−ა.
ნა−დირ−ნი და−ღა−ლუ−ლე−ბი
კლდის თა−ვებ−ზე−და სხდე−ბი−ან,
თავ-თავქვე ჩა−მომც−ქერ−ლე−ბი
აქა-იქ ი−ხე−დე−ბი−ან,
და კინ−ჭუ−ხებ−ში ვა−ჟე−ბის
თოფ−ნი ლუჭ-ლუჭად ტყვრე−ბი−ან.
ვაჟა–ფშაველა
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
