|
ალექსანდრე ყაზბეგს |
|
სუ−ლი დაჰ−ლი−ე ტანჯ−ვი−თა,
მი−უხ−ვალ მამა-პაპათა
ა−მო−ღე−ბუ−ლის ხანჯ−რი−თა,
ცრემ−ლად დამდ−ნა−რის გუ−ლი−თა,
დაღ−ლი−ლი მტრი−სა ჯავ−რი−თა!..
ჯავ−რი ტანს ნაბ−დად გეხ−ვე−ვა,
ცრემ−ლი მიგყ−ვე−ბა საგძ−ლა−და
და ტრფო−ბა შე−ნის ქვეყ−ნი−სა
უქმს და ხე−ლუყ−რელს აბჯ−რა−და.
თავს დგმუ−ლი ეკ−ლის გვირგ−ვი−ნი
ფერხთ-წინ და−უგ−დე გმი−რებ−სა,
მა−მუ−ლი−სათ−ვის გამ−წყდარ−თა
იმ სა−ქართ−ვე−ლოს შვი−ლებ−სა.
ცო−ცხლად ი−მე−დით მ−ცხოვ−რე−ბო,
გ−თხოვ, ი−მა−თაც სცე ნუ−გე−ში!
პი−რო−ბა ქართ−ვე−ლე−ბი−სა,
ვგო−ნებ, მიგყ−ვე−ბა უ−ბე−ში!..
უჩ−ვე−ნე შე−ნი კა−ლა−მი,
ნა−წე−ბი სისხ−ლის გუ−ბე−ში!
ვაჟა–ფშაველა 1893 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. | ჩივილი |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
