ვაშლი და შაქარა
ვაშ-ლი სისხ-ლი-ვით წი-თე-ლი,
მას აქეთ-იქით ა-ქა-ნებს
სი-ო სა-ა-მო და ნე-ლი.
დი-დი ხა-ნი-ა შესც-ქე-რის
მაღ-ლა ვაშლს ცელ-ქი შა-ქა-რა,
ოჰ, ნე-ტავ ერ-თი მოს-წყდე-სო,
ამ-ბობს თვის გულ-ში პა-ტა-რა.
თით-ქოს უს-მი-ნა ქარ-მა-ო,
ხე შე-არ-ხი-ა გრი-ა-ლით,
ყუნწ-ში მოს-წყვი-ტა ნა-ყო-ფი,
ძირს მო-დის ბზრიალ-ტრიალით.
ყმაწ-ვილ-მა ხე-ლი დას-ტა-ცა,
ქარს მად-ლი უძღვ-ნა გუ-ლი-თა
და სახ-ლი-სა-კენ მოჰ-კურ-ცხლა
აღვ-სილ-მა სი-ხა-რუ-ლი-თა.
აკაკი წერეთელი
