|
თავადის ჭ...ძის ასულს, ეკ...ნას |
|
ტკბი−ლის სიმ−ღე−რით
ჰა−ე−რო−ვა−ნო, სულს ელ−ხი−ნე−ბი;
თვალთ ა−რო−ნი−ნებ,
გულს და−ა−წყლუ−ლებ
და ღი−მი−ლი−თა ე−სალ−ბუ−ნე−ბი!
სადც ხარ, იმ ა−რეს
მოჰ−ფენ სი−ა−მეს, —
უ−შე−ნოდ მოსც−დეს მხი−ა−რუ−ლე−ბა!
შე−ნის ე−ნი−თა,
სავ−სე ლხე−ნი−თა,
ვინ ა−რა იგრძ−ნოს გულ−კე−თი−ლო−ბა!
მახ−სოვს სი−ა−მით,
ო−დეს ტკბი−ლის ხმით
ვარდ−სა და ბულ−ბულს მო−ელ−ხი−ნა−რე,
პირმ−ცი−ნა−რი−თა
სი−ნარ−ნა−რი−თა
მგოს−ნის ყა−რიბს გულს ეს−ხივმ−ფე−ნა−რე!
ნიკოლოზ ბარათაშვილი 1839 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
