|
დედაენა |
|
იაკობ გოგებაშვილს
დე−და ძუ−ძუს გვა−წო−ვებ−და,გვიმ−ღე−რო−და ი−ავ−ნა−ნას,
შე−ნი წიგ−ნი „დე−დაენა“
გვას−წავ−ლი−და ანა-ბანას.
მას−ში ვკრეფ−დით თი−თო ა−სოს
და შევ−კო−ნეთ „ა−ი ია“,
ის წუ−თე−ბი ახ−ლაც გვახ−სოვს,
შე−ნი ნახ−ვაც გვი−ნატ−რი−ა.
შენ ბუ−ნე−ბის გა−სა−ღე−ბით
გა−გი−ღი−ა ცოდ−ნის კა−რი,
ცას წვდე−ბოდ−ნენ ჩვე−ნი მთე−ბი,
აღ−მაფ−რე−ნის ქრო−და ქა−რი,
დაგვც−ქე−რო−დი მზრუნ−ვე−ლო−ბით
მა−ღალ მთი−დან გად−მომდ−გა−რი.
თა−ო−ბა−თა აღმზრ−დელ მა−მას
მშობ−ლი−უ−რი გიმ−ღერს მხა−რე,
ა−გის−რულ−და გუ−ლის ნატვ−რა,
რაც ჩვენ, შვი−ლებს დაგ−ვი−ბა−რე...
უკვ−და−ვი−ა შე−ნი ხსოვ−ნა,
ვიდ−რე შუქს გვფენს მზე და მთვა−რე.
სანდრო ეული
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
