|
მამალი |
|
ყი−ვი−ლით, რომ გა−ა−თი−ა.
არ ი−ცის, რომ დი−ლის მაც−ნე
მაღ−ვი−ძა−რა სა−ა−თი−ა?
ახ−ლა ყი−ვილს ვინ−ღა უს−მენს,
ნუ−თუ ვერ გრძნობს, სულ სხვა დრო−ა?
მი−სი ჟა−მი წა−სუ−ლა და
აწ ა−რასდ−როს ა−ღარ მო−ვა!".
ნუ−ნუ−კე−ლას სყვე−დურ−მა
მა−მა−ლი კი შე−ა−წუ−ხა,
მაგ−რამ წყე−ნა და−მა−ლა და
დამშ−ვი−დე−ბით უ−პა−სუ−ხა:
მე და−ქოქ−ვა არ მჭირ−დე−ბა
და არც დე−ნით გა−მოკ−ვე−ბა,
ჩემს თავს რკი−ნა, რომ არ−ჩი−ე
მა−ო−ცებს და გუ−ლი მ−წყდე−ბა.
ვარ ცო−ცო−ხა−ლი მაღ−ვი−ძა−რა
და ბუ−ნე−ბა მო−მი−წო−დებს.
ღმერთ−მა ნუ ქნას ქვე−ყა−ნა−ზე
ჩე−მი ხმა რომ არ ის−მო−დეს.
რაც არ უნ−და ყვა−ვი−ლე−ბით
მო−ი−ქარ−გოს მთა და ბა−რი,
სად მა−მა−ლი ა−რა ყი−ვის
იქ, სი−ცო−ცხლე ა−ღარ ა−რის.
ლუარა ჭანტურია
|
ლექსები ცხოველებზე, ფრინველებზე | ჩივილი |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
