|
ხიდო, მოგენდე, ჩამიტყდი |
|
(სიმღერა)
ხი−დო, მო−გენ−დე, ჩა−მი−ტყდი,წყალს მი−მეც ა−დე−ვე−ბულ−სა.
შორს დამრ−ჩა სატრ−ფო გუ−ლი−სა,
ი−მისთ−ვის და−ფე−თე−ბულ−სა.
ის ჰგო−დებს... ვა−ი ჩემს თავ−სა,
ყვე−ლას−გან გა−მე−ტე−ბულ−სა,
კარ−გის ა−რად−როს მნახ−ველ−სა,
უმ−წე−ოს, გა−რე−ტე−ბულ−სა!
არ იქ−ნა, ვერ მო−ვეს−წა−რი
მე საქ−მეს გა−კე−თე−ბულ−სა.
გავხ−დი მდი−ნა−რის სათ−რევ−ლად,
მის ლა−მის და−სა−ლა−მა−და.
ან სატრ−ფოს რა−ღა ვუშ−ვე−ლო,
ვი−ცი, რომ ა−რის ა−ვა−და.
წამ−ლე−ბი უნ−და, ე−ქი−მი,
რო−დი მორ−ჩე−ბა თა−ვა−და!
შა−ვად და−ვი−წყე ცხოვ−რე−ბა
და მი−თავ−დე−ბა შა−ვა−და.
ვაჰ, ხი−დო, ხი−დო, რა გი−თხრა,
უგ−ნუ−რის ხე−ლით ნა−გე−ბო!
ვაჰ, სატრ−ფოვ, ობ−ლად შთე−ნი−ლო,
სა−მო−თხის მსგავ−სო თვა−ლე−ბო,
ვერ შევხვ−დით ერთი-მეორეს,
მკვდა−რი ვე−ღა−რას გარ−გე−ბო!
ვაჟა–ფშაველა 1908 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
