|
საქართველოს გაზაფხული |
|
1864; ჟურნალი ცისკარი #4
ნიმფ−ნი რხე−ვით სე−ირ−ნო−ბენას−ფო−დელ−სა და−რაზ−მულ−ნი;
ყვა−ვილთ ს−წყვე−ტენ, ნა−ზათ სტრფო−ბენ,
ყნოს−ვენ სუნ−თა სი−ხა−რულ−ნი.
ნორ−ჩებ−ზე−და გა−ზა−ფხუ−ლი,
დასწრ−წის სუფ−თად ხან დაზ−მუ−ლი,
და−აკვ−დე−ბათ შე−კო−ნი−ლი
მღელ−ვართ სი−ოთ სიყ−ვა−რულ−ნი.
ე−ფირ მდე−ლოს მო−ე−ფინ−ვის
სი−ა−მი−თა შე−ეხ−ვე−ვის,
იქ ფოთ−ლებ−ში მო−იბ−ზინ−ვის
შა−რა−ვან−დი მხი−ა−რუ−ლი.
კარგ−ნი ჩიტ−ნი ჭიკ−ჭი−კო−ბენ,
ხმის წყა−რო−თი მო−ეხ−მო−ბენ.
წვრი−ლად, წყნა−რად გულთ იდ−ნო−ბენ
სურ−ვი−ლი−თა შე−საშქ−რულ−ნი.
მუზ−ნი ე−თერთ ცე−ცხლთ ისვ−რი−ან,
სა−წყალთ ა−მურთ გულს აყ−რი−ან,
სულს შე−წირ−ვით კვლად შესტრ−ფი−ან,
ტრფი−ა−ლე−ბით გა−ბას−რულ−ნი.
ცა, ქვე−ყა−ნა, სუ−ლი−ე−რი,
გა−ზა−ფხულ−სა შე−ე−ხარ−ვის,
ამ დროს რო−მე კა−ციც ბე−რი
მოკვ−დეს, ვფი−ცავ, ცო−დო ა−რის.
თ. ალ. ვახ. ძე ჯ. ორ−ბე−ლი−ა−ნი.
1824 წელ−სა
ალექსანდრე ორბელიანი 1824 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
