|
რკოს კაცუნა |
|
მო−აგ−რო−ვა ტყე−ში რკო.
მე−რე დაჯ−და ხის ძი−რას,
გა−ა−კე−თა ი−ცი, რა?
პა−წა−წი−ნა კა−ცუ−ნა,
რკოს−თა−ვა და ბრა−ცუ−ნა.
პა−წა−წი−ნა ვი−რუ−კა
და−ა−ყე−ნა მის უ−კან.
გა−ა−კე−თა ძრო−ხა და
თან ლა−მა−ზად მო−ხა−ტა.
გა−ა−კე−თა გო−ჭე−ბი,
თქვა: დღეს ა−მით მოვრ−ჩე−ბი.
მე−რე, იმ რკოს კა−ცუ−ნამ
სახ−რე გაატკა−ცუ−ნა,
წინ გა−უძღ−ვა ვი−რუ−კას,
ძრო−ხა მი−დის მის უ−კან,
გა−მორ−ბი−ან გო−ჭე−ბი,
მსუქ−ნე−ბი და ნორ−ჩე−ბი.
ი−ყო−ჩა−ღა კა−ცუ−ნამ,
შე−ძა−ხი−ლი არც უნ−და -
ო−თხფე−ხი ა−მო−დე−ნა
სულ სახლ−ში ა−მო−დე−ნა.
ვასილ გულეური
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
