|
ცხენობანა |
|
გამხ−მარ ჯო−ხის ცხე−ნებ−ზე−და,
სა−ჯი−რი−თოდ გა−მო−სუ−ლან
ბე−ქობ−სა და სე−რებ−ზე−და.
ზოგს აც−ვი−ა, ზო−გი კი−დევ
ტან−ტა−ლა და უ−ქუ−დო−ა;
რა−შე−ბიც კი ი−სე−თი ჰყავთ,
რომ სუყ−ვე−ლა უ−კუ−დო−ა.
წინ მი−უქ−რით მათ ბე−ლა−დი
მხარ−მა−ღა−ლი, ბე−ჭი−ა−ნი,
სხვებ−ზე უფ−რო მო−ჯი−რი−თე,
მაგ−რამ ცო−ტა ეჭ−ვი−ა−ნი,-
მას არ უნ−და ჰყავ−დეს ტო−ლად
სხვა ბა−და−ლი ცხე−ნო−სა−ნი
და ი−ძა−ხის: „ა−ბა მომყ−ვეს
ვინც ბი−ჭი−ა, წვეროსანი!“
ი−ძა−ხის და მი−აქ−რო−ლებს
რაშს ფრუ−ტუ−ნით, ჭე−ნე−ბი−თა;
უ−კან მის−დევს მათ ლაშ−ქა−რი
უ−აღ−ვი−რო ცხე−ნე−ბი−თა...
ა−გერ ბე−ლადს და−ე−წი−ა
სხვა მხე−და−რი ყოყ−ლო−ჩი−ნა,
მე−რანს უკ−რა გვერდ−ში დე−ზი
და გაჰ−კურ−ცხლა თვი−თონ წი−ნა.
მაგ−რამ ტა−იჭს გა−ხუ−რე−ბულს
თა−ვი ვე−ღარ და−უ−ჭი−რა,
ხრამს გა−დევ−ლო და მხე−და−რი
გად−მო−ვარ−და თავ−და−ყი−რა.
ამ−ბობს, ცხენ−მა მი−ღა−ლა−ტა,
მაგ−რამ რა დროს ფი−ცი−ა−ლი−ა?!
ა−მო−განგ−ლულ მხედ−რის თავ−ზე
ხარ−ხა−რი და სი−ცი−ლი−ა!
შიო მღვიმელი
|
ლექსები თამაშზე |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
