|
მოწვევა |
|
კვა−ლად მა−რა−და.
ეგ შე−ნი სა−ხე
ვით და−ვი−ვი−წყო,
რომ სა−და−ცა ვარ,
ყო−ველთ−ვის თანმ−დევს?
ვის შე−ვამზ−გავ−სო
ეგ ზე−ცის სა−ხე!
რო−მელ−ში−ა−ცა
სუ−ლი გა−მი−ბამს
და ქა−მან−დის−გან
ვე−ღარ მიხს−ნი−ა?
ა−მისთ−ვის თხოვ−ნით
შე−ნა მოგ−მარ−თავ,
და ჩემს სა−წყალ−სა
ამ ჩემ−სა გულ−სა;
შენ−სა ლა−მაზ−თა
თეთრ ხელ−თა ზე−და
სი−ხა−რუ−ლი−თა
მსხვერპ−ლად მო−გართ−მევ,
რა−თა მოხ−ვი−დე,
და მაგ შე−ნისა
გა−მომხს−ნე−ლის ხმით
ეს ჩე−მი სუ−ლი
შენ−ვე გა−მოხს−ნა,
რომ სა−უ−კუ−ნოდ
მე და−მა−ვა−ლო,
და ამ სოფ−ლი−სა
შენგ−ნით ვი−ცო−ცხლო.
1834-სა წელ−სა
ა−ლექ−სანდ−როვ−კად−გან..
ალექსანდრე ორბელიანი 1834 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
