|
ნაპოლეონ |
|
და თქვა: „ა−ბა−ო ხელმ−წი−ფე−ბამ რა შემიძინა?“
და რა ი−ხი−ლა თვისს დი−დე−ბის მსხვერპ−ლი თვის წი−ნა,
მისს მოღ−რუბ−ლულს შუბლს შუ−ქი რა−ღაც გარ−და−ე−ფი−ნა.
„ახ−ლა კი კმა−რა“, თქვა მან გულ−ში, „სურ−ვა აღ−მიხ−და:
სა−ხე−ლი ჩე−მი ვა−სა−ხე−ლე ქვეყ−ნის სა−ოც−რად,
შევ−მო−სე ძა−ლით საყ−ვა−რე−ლი ჩე−მი საშ−ვე−ნად
და და−უ−მო−ნე გულმტ−კი−ცე−ნი მას სადიდებლად“.
„მაგ−რამ მე გვამ−ში სუ−ლი ვერ−ღა მომ−თავ−სე−ბი−ა!
მი−თხზავს გვირგ−ვინ−სა დი−დე−ბისას მე თვი−თონ ბე−დი,
ხო−ლო მე უნ−და მას მო−ვას−ხა შა−რა−ვან−დე−დი;
ჟა−მი ჩე−მია და ჟა−მისა მე ვარ იმედი!“
„მაგ−რამ ვინ ი−ცის, იქ−ნე−ბა რომ ბედ−საც მოვს−წყინ−დე,
და სხვა მან ჩე−მის სა−ხე−ლითა და−აგ−ვირგ−ვი−ნოს!..
ა−რა, ა−რა მრწამს, რო−მე ბედ−მა მე მი−ორ−გუ−ლოს:
მე მან გამ−ზარ−და და თვისს გაწვრთ−ნილს რა−ღა მიხერხოს!“
„ვე−რა გა−უძ−ლებს ნა−პო−ლე−ონ მე−ტო−ქე−ებ−სა!
რა გინდ ძლი−ე−რად, მეც−ნი−ე−რად, ვინ ხელმ−წი−ფებ−დეს,
მა−ინც მე ი−გი ვერ ვით−ვი−სო, ვერ ჩე−მოდ−ნობ−დეს,
თვი−თონ სა−მა−რეც მე−ვიწ−რო−ოს, თუ ტო−ლი მყვანდეს!“
ბევ−რი დღე გა−ვა, რომ ჯერ ბევ−რი ვერ ვცნათ ჩვენ მი−სი!
თვი−თონ სიკვ−დი−ლიც მას უ−ებ−როდ აღ−მოგ−ვი−ჩი−ნებს:
დამქ−რა−ლი ცე−ცხლი და ზღვის ღელ−ვა წარ−მოგ−ვიდ−გი−ნებს
მისს ცე−ცხლსა სულ−სა და ზღვა გულ−სა გან−საკ−ვირ−ვე−ლებს!
ნიკოლოზ ბარათაშვილი 1838 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
