|
უნუგეშო ყოფნა |
|
დი−დი ჭანდ−რე−ბი ჰფა−რავ−და,
ე−წა−და დიდ−ხანს სი−ცო−ცხლე,
წა−დილს ა−ღა−რა ჰმა−ლავ−და:
ი−ნა−ბე−ბო−და, ჰკრთე−ბო−და,
მზის სხივს ე−ლო−და მაღ−ლი−თა;
შეჰ−ფო−ფი−ნებ−და სამ−ყა−როს
გაშ−ტე−რე−ბუ−ლის თვა−ლი−თა,
მზის სხი−ვი აკლ−და, ე−ლო−და,
მზე ა−ღარ ა−მო−დი−ო−და,
ჩი−ქი−ლად მი−სი სხი−ვე−ბი
თავ−ზე არ ე−ფი−ნე−ბო−და.
ა−მო−იკვ−ნე−სა ჩაგ−რულ−მა,
გულ−მოკ−ლულს ე−ტირ−ნე−ბო−და.
მზე ვე−ღარ აწვ−დენს სხი−ვებ−სა
ბნე−ლის ჯურღ−მუ−ლის წყვდი−ად−სა,
ვერ უმ−თე−ლებ−და წყლულს გულ−სა
ფერ−გა−ხუ−ნე−ბულს ი−ასა.
ი−ა სჭკნე−ბო−და, კვდე−ბო−და,
მი−წას−ვე ე−ბა−რე−ბო−და.
გაღ−მა კი ყვა−ვილ−თა გუნ−დი
სა−მო−თხეს ე−და−რე−ბო−და;
მზე უხ−ვად ნა−თელ−სა ჰფენ−და,
ჯავ−რი არ ე−კა−რე−ბო−და;
ი−ას სიკვ−დი−ლი ამ დრო−სა
მით უფ−რო ემ−წა−რე−ბო−და, -
ჰხე−დავს, რომ სხვა−ნი ლხი−ნო−ბენ,
მას მი−წა ე−ფა−რე−ბო−და.
ვაჟა–ფშაველა 1895 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
