|
შემოდგომა ჰქვია |
|
და−ხუნძ−ლუ−ლი ვე−ნა−ხე−ბის
კა−რი ა−რის ღი−ა:
ა−ქეთ კვა−ხის გო−რე−ბი−ა,
იქ ვაშ−ლე−ბი ყრი−ა.
- დაკ−რი−ფე−თო! - ხე−ხი−ლე−ბი
ტო−ტებს დაბ−ლა ხრი−ან.
ქარ−ვის−ფე−რი, შინ−დის−ფე−რი
სიტკ−ბო უდ−გას მტე−ვანს.
გოდ−რებს
კა−ლათს მი−ვაშ−ვე−ლებთ,
ა−ღარ ა−რის ტე−ვა.
საწ−ნა−ხელ−ში - ტაშ−ფან−დუ−რა,
ზვრებ−ში - ღა−მის თე−ვა.
გზას ვერ უქ−ცევ
გოდ−რი−ა−ნი მან−ქა−ნე−ბის გრი−ალს.
უფრ−თხი თავ−ზე გად−მომ−ზი−რალ
მუშ−ტის−ტო−ლა ქლი−ავს
და ფოთ−ლე−ბი ცე−ცხლის−ფე−რი
ორ−ღო−ბე−ში ქრი−ან...
ა−მას
ჩვე−ნი
და−ლოც−ვი−ლი
შე−მოდ−გო−მა ჰქვი−ა.
მაყვალა მრევლიშვილი
|
ლექსები შემოდგომაზე | ჩივილი |
ლუკა ჩაკვეტაძე
ნიკოლოზ კვანტალიანი
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
