|
შორიდგან |
|
გარ−ნა სა−ხე შე−ნი ვით ვცე თმო−ბა−სა?
სა−ვა−ნედ გულს ვიმ−ყოფ შე−ნად სამკ−ვიდ−როდ,
ვი−სულდგ−მუ−ლებ შენგ−ნით ყო−ველს წამს და დროს.
და−ვე−ხარ−ბი სურ−ვილს სურ−ვი−ლით მშრა−ლი,
გა−უქ−რობ−ლად მცვი−ვა სულთქ−მი−სა ა−ლი.
სუ−ლი ჩე−მი დასწ−ვეთს გულ−ზე სიყ−ვა−რულს,
ნაზსა,უცხოს,წმინდას,უზადოსა სრულს.
გემ−ღე−რე−ბი სა−ხეს ან−გე−ლო−ზებ−რივს,
მო−ნარ−ნა−რეს ე−დემს მომფ−რი−ნა−რობ−რივს.
ქ. ო−რენ−ბურღს (1834 წ.).
ალექსანდრე ორბელიანი 1834 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. | ჩივილი |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
