მე და ღამე

ეხ−ლა რო−ცა ამ სტრი−ქონს ვწერ, შუ−ა−ღა−მე იწ−ვის, დნე−ბა,
სი−ო, სარკმ−ლით მო−ნაქ−რო−ლი, ველ−თა ზღა−პარს მე−უბ−ნე−ბა.
მთვა−რით ნა−ფენს ა−რე−მა−რე ვერ ი−ცი−ლებს ვერ−ცხლის სა−ბანს,
სი−ო არ−ხევს და ა−ტო−კებს ჩემს სარკმ−ლის წინ ი−ა−სა−მანს.

ცა მტრე−დის−ფერ, ლურჯ სვე−ტე−ბით ი−სე ა−რის და−სე−რი−ლი,
ი−სე ა−რის სავ−სე გრძნო−ბით, ვით რით−მე−ბით ეს წე−რი−ლი.
სა−ი−დუმ−ლო შუ−ქით ა−რე ი−სე ა−რის შე−სუდ−რუ−ლი,
ი−სე სავ−სე უხვ გრძნო−ბე−ბით, ვით ამ ღა−მეს ჩე−მი გუ−ლი.

დი−დი ხნი−დან სა−ი−დუმ−ლოს მეც ღრმად გულ−ში დავატა−რებ,
არ ვუმჟ−ღავ−ნებ ქვეყ−ნად არ−ვის, ნი−ავ−საც კი არ ვაკა−რებ.
რა ი−ცი−ან მე−გობ−რებ−მა, თუ რა ნაღ−ველს ი−ტევს გუ−ლი,
ან რა ა−რის მის სიღრ−მე−ში სა−უ−კუ−ნოდ შე−ნა−ხუ−ლი.

ვერ მომ−პა−რავს ბნელ გუ−ლის ფიქრს წუ−თი წუთ−ზე უ−ა−მე−სი,
სა−ი−დუმ−ლოს ვერ მომ−ტა−ცებს ქა−ლის ხვევ−ნა და ა−ლერ−სი.
ვერც ძი−ლის დროს ნა−ზი ოხვ−რა და ვერც თა−სი ღვი−ნით სავ−სე,
ვერ წა−მართ−მევს, რაც გუ−ლის ბნელ სიღრ−მე−ში მო−ვა−თავ−სე.

მხო−ლოდ ღა−მემ, უ−ძი−ლო−ბის დროს სარკ−მელ−ში მო−კამ−კა−მემ,
ი−ცის ჩე−მი სა−ი−დუმ−ლო, ყვე−ლა ი−ცის თეთრ−მა ღა−მემ.
ი−ცის - რო−გორ დავრ−ჩი ობ−ლად, რო−გორ ვევ−ნე და ვე−წა−მე,
ჩვენ ორ−ნი ვართ ქვე−ყა−ნა−ზე: მე და ღა−მე, მე და ღა−მე!
გალაკტიონ ტაბიძე 1913

რა ასაკის ბავშვისთვისაა ეს ლექსი საინტერესო?

ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის.

ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები

ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!

დაამატე ნახატი

იმისთვის რომ შეძლოთ ამ ლექსის თემაზე შექმნილი თქვენი ნახატის დამატება, ჩვენს საიტზე უნდა გქონდეთ გახსნილი ანგარიში. ამისათვის უნდა გაიაროთ რეგისტრაცია.