|
ჩემო კარგო ქვეყანავ, რაზედ მოგიწყენია!.. |
|
აწმ−ყო თუ ა−რა გვ−წყა−ლობს, მო−მა−ვა−ლი ჩვე−ნი−ა,
თუმ−ცა ძველ−ნი დაგ−შორდ−ნენ, ა−ხალ−ნი ხომ შე−ნი−ა...
მათ ა−ხალთ აღ−გიდ−გი−ნონ შენ დი−დე−ბის დღე−ნი−ა,
ჩე−მო თვა−ლის სი−ნათ−ლევ, რა−ზედ მო−გი−წყე−ნი−ა?
წვრილ-შვილნი წა−მო−გესწრ−ნენ ნა−ზარდ−ნი, გულმტ−კი−ცე−ბი,
მა−თის ზრუნ−ვის სა−გა−ნი შენ ხარ და შენ იქ−ნე−ბი,
არ გიმ−ტყუ−ნე−ბენ შე−ნა, თუ-კი მათ მი−ენ−დე−ბი.
მა−თის ღვაწ−ლით შე−გექმ−ნეს სა−ხე ბე−დით მთე−ნი−ა,
ჩე−მო თვა−ლის სი−ნათ−ლევ, რა−ზედ მო−გი−წყე−ნი−ა?
მა−თი გუ−ლი შე−ნი−სა ტრფო−ბის ფარ−თო ბუ−დე−ა,
მა−თი გულ−თა ფი−ცა−რი შე−ნი მტკი−ცე ზღუ−დე−ა...
ვერ წა−ბილ−წავს მათს გრძნო−ბას სი−მუხთ−ლე, სიმ−რუ−დე−ა!
მათ თვის მკერ−დით შეჰ−მუს−რონ მტერ−თა სი−მაგ−რე−ნი−ა,
ჩე−მო კარ−გო ქვე−ყა−ნავ, მაშ, რად მო−გი−წყე−ნი−ა?
ილია ჭავჭავაძე 1872
|
ლექსები სამშობლოზე |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
