|
ალაზანს |
|
და−მიჭკ−ნო ჟამ−თა დე−ნა−მა,
ნდო−მა მო−მაკ−ლო, და−მიგ−დო
სა−სა−პყროდ გუ−ლი რბე−ნა−მა.
სა−ბა ორ−ბე−ლი−ა−ნი.
მდი−ნა−რევ, ჩე−მის მშობ−ლი−ურ მთის ცრემ−ლით შემდ−გა−რო!
აწ შენს კი−დე−ზედ ვდგე−ვარ, დაგც−ქერ მე, მე−გო−ბა−რო!
დაგც−ქერ ჭმუნ−ვი−თა და შენს წყალ−ში ვე−ძებ ჩემს წარ−სულს,
დრო−თა ბრუნ−ვის−გან შენ ზვირთთ შო−რის და−მარ−ხულს, დანთქ−მულს
რაც-კი არს ჩემ-წინ, მო−მა−გო−ნებს მას, რაც დავ−კარ−გე
და რის წუ−ხი−ლიც უ−ნუ−გე−შოდ გულ−ში ღრმად ჩავრ−გე!..
ა−გერ ის მუ−ხა, რომ−ლის ჩრდილ-ქვეშ ვის−ხე−დით ერ−თად
მე და ის, ვინ−ცა აღ−მიჩნ−და მე ცხოვ−რე−ბის ღმერ−თად.
მუ−ნით დაგც−ქერდით: შენ გრგვი−ნავ−დი ა−ღელ−ვე−ბუ−ლი,
ვით შენ ჰღე−ლავ−დი — ი−სეც ჩვენ−ში ჰღე−ლავ−და გუ−ლი;
ორ−ნივ გავსც−ქერ−დით და−უდგ−რო−მელ ზვირთ−თა დე−ნა−სა,
მაგ−რამ მას−ში ჩვენ არ ვე−ძებდით შე−და−რე−ბა−სა.
რად გვინ−დო−და ჩვენ მო−მა−ვა−ლი, როს აწმ−ყო ტკბი−ლი
ი−სე შვე−ნო−და, ვით უ−მან−კო დი−ლის ღი−მი−ლი?
მაგ−რამ წა−რივლ−ტო წუ−თის შვე−ბა ჩვე−ნის გუ−ლისა,
გაჰქ−რა სიბრ−მა−ვე აღ−ტა−ცე−ბულ სიყ−ვა−რუ−ლი−სა!..
წა−მერ−თო ყვე−ლა და წარ−ვი−და ბე−დიც მღი−მა−რი,
წარ−ვი−და, ვი−თა მა−შინ−დე−ლი ზვირ−თი მდი−ნა−რი...
შენც გა−მოცვ−ლილ−ხარ, ა−ლა−ზა−ნო, მუ−ხაც გამხ−მა−რა...
მეც უდროო-დროდ გა−მე−რი−ა თმებ−ში ჭა−ღა−რა...
სად არს ის ღმერ−თა, ი−გი გრძნო−ბა, ის სიყ−ვა−რუ−ლი?
ყვე−ლა წარ−სუ−ლა, რად არ მი−დის ხსოვ−ნა ბედკ−რუ−ლი!
ილია ჭავჭავაძე 1859 წ.
|
ლექსები სამშობლოზე |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
