|
არქეოლოგები |
|
სწავ−ლულ−ნი უ−ცხო მხრი−სა−ო;
გა−სინ−ჯეს ძვე−ლი, ა−ხა−ლი
სიმ−დიდ−რე ქართ−ვე−ლი−სა−ო.
გა−სინ−ჯეს ძვე−ლი საყდ−რე−ბი,
მ−ცხე−თის და გე−ლა−თი−სა−ო;
გან−ძე−ბი ნა−ხეს მრა−ვა−ლი:
ოქრო-ვერცხლის და ქვი−სა−ო.
ზედ ნა−ხეს ხე−ლოვ−ნე−ბა−ნი,
საკ−ვირვ−ლად დარ−ჩათ ი−სა−ო;
სთქვეს, რომ სა−ქე−ბი ყო−ფი−ლა,
ხე−ლო−ბა ქართ−ვე−ლი−სა−ო!
სა−ქართ−ვე−ლო−ა წალ−კო−ტი,
ბულ−ბულთ სასტ−ვე−ნი ბი−ნა−ო;
ხალ−ხიც სტუმ−რი−სა მოყ−ვა−რე,
ყვე−ლას მი−ი−ღებს ში−ნა−ო.
ა−სე მდი−და−რი ქვე−ყა−ნა
ვფიქ−რობთ, რამ წა−ახ−დი−ნა−ო;
ახ−ლა თუმც სუს−ტობს, მაგ−რამ კი
სი−კე−თე უძღ−ვის წი−ნა−ო.
იოსებ დავითაშვილი 1881
|
ლექსები სამშობლოზე | ჩივილი |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
