|
სარეველა |
|
ხელმ−წი−ფუ−რად ერ−თის ხნით ყვა−ვის,
ირგვ−ლივ სი−ნათ−ლეს,
სი−ხა−ლი−სეს, სი−ხა−რულს ნერ−გავს,
შე−ხე მკაცრს, ძვირ−ფას
შე−ხა−მე−ბას წით−ლის და შა−ვის,
ცოდ−ვა არ ა−რის,
სა−რე−ვე−ლა ყა−ყა−ჩოს ერქ−ვას?!
კაცს - კი, ბა−ტო−ნო!
კაცს შეც−დო−მით ხსე−ნე−ბულს კა−ცად!
კაცს შე−ნის−თა−ნას - ჯი−შით, ჯუ−რით
ყი−ამყ−რალს შენგ−ვარს!
ჩა−მო−თეს−ლე−ბულს
ამ ჩვენს სახლ−ში ანწ−ლად და ღვარძ−ლად,
წისქ−ვი−ლი ვი−სიც
ბო−რო−ტე−ბის მარცვ−ლე−ულს ღერ−ღავს!
შე−ნი სა−ხე−ლის
ხსე−ნე−ბა−ზე ყო−რა−ნი ჩხა−ვის,
რი−ყე−ში ვარ და
გულ−მო−სუ−ლი დავწვ−დე−ბი ჭრელ ქვას…
შე−ხე, რაგ−ვა−რად,
რა ღირ−სე−ბით, რა ეშ−ხით ყვა−ვის
ცოდ−ვაა სწო−რედ
სა−რე−ვე−ლა ყა−ყა−ჩოს ერქ−ვას!
მურმან ლებანიძე
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
