|
ერთი რამ მინდა სათქმელად |
|
გულს ნის−ლად და−ფა−რე−ბუ−ლი,
ცი−დამ ცა-ქვეყ−ნის გამ−გე−სი
სამ−ღერ−ლად და−ბა−რე−ბუ−ლი.
ვსთქვა, თუ ა−რა ვსთქვა, რას მე−ტყვით,
გუ−ლი−საც და−ვა−ლე−ბუ−ლი?!
შორს მი−დის ჩე−მი გო−ნე−ბა,
ოც−ნე−ბა გა−მა−ლე−ბუ−ლი;
გულს ბევ−რი უნ−და ტი−ალ−სა -
ხა−რი−ა ა−ლა−ღე−ბუ−ლი.
ნუ მომ−თხოვთ, მა−შინ არ ძალ−მიძს
მსჯე−ლო−ბა დალაგებული…
მა−ინც ბოღ−მა მკლავს, მა−ინცა
ა−რა ვარ გა−ლა−ღე−ბუ−ლი.
ნე−ტავ, დაგ−ლევ−დი, ბუ−ნე−ბავ,
შე−ნის ცოდ−ვით და მად−ლი−თა,
ან შენ დამ−ლევ−დი, რომ შენ−თან
მეც მე−მუ−შა−ვა ად−ლი−თა.
ვერ სძღე−ბი სიყ−ვა−რუ−ლი−თა,
გუ−ლო, არ იქ−ნა ა−რო−ბით;
იმ−ღე−რე, ი−სევ იმ−ღე−რე,
ჟი−ნი მო−ი−კალ გა−ლო−ბით;
ეს გა−ზა−ფხუ−ლიც ჩა−მოდ−გა
ქვეყ−ნის დამდ−გე−ნის წყა−ლო−ბით.
ვაჟა–ფშაველა 1893 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
