დავით გურამიშვილის ხსოვნას

შენ ჩე−მო წი−ნა−მორ−ბე−დო,
უძ−ვირ−ფა−სე−სო პა−პა−ო!
შენს აჩრ−დილს ვე−ამ−ბო−რე−ბი,
ლექ−სიც რამ და−მი−ჩხა−პა−ო.
ნე−ტავ, რას მე−მუ−და−რე−ბი,
მე რა გი−ამ−ბო ა−ბა−ო,
ნამდ−ვი−ლო მა−მუ−ლიშ−ვი−ლო,
სამ−შობ−ლოს ეკ−ლის მკა−ფა−ო?!
პო−ე−ტად ვიხ−სე−ნი−ე−ბი,
თუმ−ცა ხა−რი ვარ ლა−ბა−ო;
ჩე−მის−თა−ნე−ბი ბა−გებ−ზე
ა−სი, ათა−სი ა−ბა−ო.
ტან−ფეხ−შიშ−ვე−ლი დავ−დი−ვარ,
ცოლს არ მიც−ვი−ა კა−ბა−ო;
შე−ნის ცრემ−ლე−ბით მოვ−ხარ−შე
ჩე−მის გრძნო−ბე−ბის ფა−ფა−ო,
ამგ−ვა−რი საჭმ−ლის კე−თე−ბას
დი−დი სდომ−ნი−ა ჯა−ფა−ო;
გა−ვუ−ღე სუ−ლი და გუ−ლი,
რო−დის ხა−ნი−ა ვყლა−პა−ო,
გა−უ−თა−ვე−ბი გა−მოდ−გა,
არც დამ−კარგ−ვი−ა მა−და−ო.
ვი−ცი, არ გა−მი−ჯავრ−დე−ბი
და არ−ცა მკი−თხავ: რა−და−ო?
მას ა−ქეთ ჩონ−გურს ვაჟ−ღე−რებ,
თა−ნაც ლექ−სებ−სა ვჩმა−ხა−ო.
ჩუმ-ჩუმად კი−დე−ცა ვტი−რი,
რა და−გი−მა−ლო, - მნა−ხა−ო!
იქ−ნე−ბა მად−ლო−ბე−ლიც ხარ,
იქ−ნე−ბა ა−რა მძრა−ხა−ო?!
მიშ−ვე−ლეთ შენ და შო−თა−მა,
მგოს−ნო−ბა გა−მიძ−რა−ხა−ო,
გუ−ლი დად−ნა და და−ნავლ−და,
მიხ−მე−ბა, მშრე−ბა ხა−ხა−ო.
და−ჩო−ქი−ლი ვარ თქვენს წი−ნა,
ვით ერ−თი ვინ−მე გლა−ხა−ო;
მიშ−ვე−ლეთ, მო−მავ−ლე−ბი−ნეთ,
ლე−ლო რაც და−მი−სა−ხა−ო.
მა−შინ თქვენს ნა−თელს სა−ხე−ებს
მეც პირ−ნათ−ლა−და ვნა−ხა−ო.
ვაჟა–ფშაველა 1913 წ.

რა ასაკის ბავშვისთვისაა ეს ლექსი საინტერესო?

ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის.

ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები

ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!

დაამატე ნახატი

იმისთვის რომ შეძლოთ ამ ლექსის თემაზე შექმნილი თქვენი ნახატის დამატება, ჩვენს საიტზე უნდა გქონდეთ გახსნილი ანგარიში. ამისათვის უნდა გაიაროთ რეგისტრაცია.