![]() ![]() ![]() |
დავით გურამიშვილის ხსოვნას |
![]() |
უძ−ვირ−ფა−სე−სო პა−პა−ო!
შენს აჩრ−დილს ვე−ამ−ბო−რე−ბი,
ლექ−სიც რამ და−მი−ჩხა−პა−ო.
ნე−ტავ, რას მე−მუ−და−რე−ბი,
მე რა გი−ამ−ბო ა−ბა−ო,
ნამდ−ვი−ლო მა−მუ−ლიშ−ვი−ლო,
სამ−შობ−ლოს ეკ−ლის მკა−ფა−ო?!
პო−ე−ტად ვიხ−სე−ნი−ე−ბი,
თუმ−ცა ხა−რი ვარ ლა−ბა−ო;
ჩე−მის−თა−ნე−ბი ბა−გებ−ზე
ა−სი, ათა−სი ა−ბა−ო.
ტან−ფეხ−შიშ−ვე−ლი დავ−დი−ვარ,
ცოლს არ მიც−ვი−ა კა−ბა−ო;
შე−ნის ცრემ−ლე−ბით მოვ−ხარ−შე
ჩე−მის გრძნო−ბე−ბის ფა−ფა−ო,
ამგ−ვა−რი საჭმ−ლის კე−თე−ბას
დი−დი სდომ−ნი−ა ჯა−ფა−ო;
გა−ვუ−ღე სუ−ლი და გუ−ლი,
რო−დის ხა−ნი−ა ვყლა−პა−ო,
გა−უ−თა−ვე−ბი გა−მოდ−გა,
არც დამ−კარგ−ვი−ა მა−და−ო.
ვი−ცი, არ გა−მი−ჯავრ−დე−ბი
და არ−ცა მკი−თხავ: რა−და−ო?
მას ა−ქეთ ჩონ−გურს ვაჟ−ღე−რებ,
თა−ნაც ლექ−სებ−სა ვჩმა−ხა−ო.
ჩუმ-ჩუმად კი−დე−ცა ვტი−რი,
რა და−გი−მა−ლო, - მნა−ხა−ო!
იქ−ნე−ბა მად−ლო−ბე−ლიც ხარ,
იქ−ნე−ბა ა−რა მძრა−ხა−ო?!
მიშ−ვე−ლეთ შენ და შო−თა−მა,
მგოს−ნო−ბა გა−მიძ−რა−ხა−ო,
გუ−ლი დად−ნა და და−ნავლ−და,
მიხ−მე−ბა, მშრე−ბა ხა−ხა−ო.
და−ჩო−ქი−ლი ვარ თქვენს წი−ნა,
ვით ერ−თი ვინ−მე გლა−ხა−ო;
მიშ−ვე−ლეთ, მო−მავ−ლე−ბი−ნეთ,
ლე−ლო რაც და−მი−სა−ხა−ო.
მა−შინ თქვენს ნა−თელს სა−ხე−ებს
მეც პირ−ნათ−ლა−და ვნა−ხა−ო.
ვაჟა–ფშაველა 1913 წ.
![]() |
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. | ჩივილი |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!