ისტორიული პოემა (ფრაგმენტი)

ვინ დასთ−ვა−ლოს ზღვა−ში ქვი−შა
და ან ცა−ზე ვარსკვ−ლა−ვე−ბი?
ვინ შე−ამ−კოს ღირ−სე−უ−ლად
ქართ−ველ გმირ−თა მხარ-მკლავები?
ვინ მოგ−ვი−თხრას მა−თი საქ−მე
უთ−ვა−ლა−ვი, საგ−მი−რო−ნი,
და ან მათ−ზე გად−მო−სუ−ლი
მად−ლი ღვთი−სა და მი−რო−ნი?
ნაშ−თი ძვე−ლი დი−დე−ბი−სა
არ გამქ−რა−ლა ჯე−რაც ყვე−ლა...
დღე−საც მი−სის შა−რა−ვან−დით
ნი−შანს გვაძ−ლევს ცი−სარ−ტყე−ლა!..
შვიდ სამ−თავ−როს მოგ−ვა−გო−ნებს
მო−ელ−ვა−რე ის შვიდ−ფე−რი
და გვამ−ღე−რებს: „არ მომკვ−და−რა,
გა−იღ−ვი−ძებს ი−სევ ე−რი!“
ამ ი−მე−დით ფრთა შესხ−მუ−ლი
ჩვე−ნი გუ−ლი სი−ა−მით ძგერს
და ოც−ნე−ბაც ლაჟვარდ-ფერად
წარ−მოგ−ვიდ−გენს ქართ−ლი−სა ერს.
წარსულ-ნერგზედ ახალ-ნამყნის
ვე−ლო−დე−ბით შე−ხორ−ცე−ბას!
მით ვი−ქარ−ვებთ აწმ−ყო ნაღ−ველს
და ვეძ−ლე−ვით აღ−ტა−ცე−ბას.