|
მეტეხი იდგა რუხი, პიტალო |
|
მე−ტე−ხი იდ−გა რუ−ხი, პი−ტა−ლო.
შე−მოდ−გო−მის დღე მის−ცე−მო−და უ−სა−ზღვრო დუ−მილს,
მთაწ−მინ−და - მშვი−დი და მოყ−ვი−თა−ლო.
წიგ−ნის გვერ−დე−ბი ჩა−მოშ−ლი−ლი და ა−რე−უ−ლი
ი−ნა−ხავს ამ დღეს ჩუ−მი, ცბი−ე−რი.
მას−ში მარ−ხი−ა მოჩ−ვე−ნე−ბა სიზმა−რე−უ−ლი,
სუ−ლი შეშ−ლი−ლი და ბედ−ნი−ე−რი.
გალაკტიონ ტაბიძე 1916
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
